Nga Alban Bala
Buza ime e lumtur mban ende gjurmën tende
Kur ece mbi fjale me frymën e dridhshme
Te zërit, te endrres vajzërore… Tash sa vite
U bene qe flasim pa dëgjuar, ecim mbi brigje
Detesh qe pritet te arrijnë si stine
Kenget qe kendojme janë si gjurmët mbi ujë
Netëve gjehemi me duar si te verbrit
Por sytë
Jane lulet e dritës.
Dashuria është një qiell qe s’ka nevoje për drite.
Je ti drita ime, ylli i shpresës se mire
Fëmija i lindur prej dashurisë
Per dashurine
Me ke mësuar te mos ta kem me frike
Friken, me ke rritur
Si një jehone qe zëri mbjell mes brinjësh
Si një ikje qe kurrë nuk ikën plotësisht
Nje udhëtim.
Je ti drita ime
Ëndrra e bukur e njeriut për te dashur serish
Horizonti i krahëve qe përqafohen ne valle
Kapakët e perdiellur te syve si guacka
Ne oborrin e valëve…
Dashuria është një qiell qe s’ka nevoje për drite
Kur e merr malli…
