Nga Lluka Qafoku
Tek rri më kot ngjajnë shumë gjëma
Anembanë kësaj bote vlerëshpuar
Kruspullosur në një pafuqi të ankthshme
Që veç vjen duke u shtuar
Zemra rreh drejt heshtjes dhe humbjes
Shpirti dhëmb , varrohet dhe harrohet
Por një shenjë e pagjurmë
Më kujtohet dhe në gjumë
Një shpresë e një rruge të çuditshme
Një shpresë që mërgon çdo luhatje
Drejt një amaneti të pathënë
Drejt një fjale të vetdhënë
