Ajo ditë dhjetori po trokiste aq mrekullisht. Kishte ditë që zgjoheshe me një ndjenjë të përzierë dimërore dhe pranverore bashkë e kur shkelje mbi gjethet e zverdhura të cilat edhe pse dimër nuk e kishin përfunduar rrugëtimin e tyre drejt transformimit, te kujtohej ndjesia e vjeshtës e kur ngrije sytë nga qielli, si një falënderim për lumturinë që të falnin të gjitha ngjyrat e stinëve në një çast të një stine të vetme, shihje qiellin e pa re dhe si pa dashur dëgjoje këngën e gjinkallës së verës.
Të gjitha të shkrira në një. Në një ishte shkrirë gjithë mrekullia e botës brenda saj, një mrekulli të cilës kishte frikë t’i jepte formë dhe emër tek ecte me hapa të sigurta drejt Hotel Tiranes, por me zemrën që I trokiste si zog nga e papritura që e priste…
Trafiku si gjithnjë ishte i rënduar. Ndaloi tek vijat e bardha…Makinat vazhdonin të ecnin me shpejtësi dhe ajo nuk e hidhte hapin për t’ju thënë atyre se donte të kalonte rrugën… Humbi për një çast në një botë të panjohur me labirinthe. Në pritje, u bë një turmë e madhe njerëzish që guxuan të futeshin tek ato vija, e turma e mori me vete për të vazhduar hapat që para pak ishin të sigurta, e për një çast çuditërisht hezituan…
Oh, çaste drithëruese…
U afrua me kokën ulur, sikur sytë i kishte mbyllur, për të shuar nga faqja e dheut çdo figurë njerëzore, çdo ndërtesë pa pritur do të zhdukej e çuditërisht do të mbeteshin vetëm ata e ajo të mos hulumtonte mes figurash të panjohura për të gjetur formësimin e shpirtit te saj.
…Po ishte aty… Ai kishte kohë që e shihte… dhe po i buzëqeshte, sikur dje ishin ndarë nga një çast i bukur buzëmbrëmjes në një nga lokalet e zhurmshme të Tiranës…
I zgjatën dorën njëri – tjetrit duke u vështruar në sy, për të vërtetuar ato tipare të fytyrës të skalitura në memorie dhe në shpirt, pastaj u përqafuan thjesht dhe ngrohte , si dy shokë të vjetër. Ajo nuk mundi të thoshte asnjë fjalë.
-Ikim, – tha Ai, – duke i vendosur dorën në sup dhe duke e drejtuar drejt hyrjes së hotelit. Edhe pse jashtë ishte ngrohtë, aty të krijohej ndjesia e një ngrohtësie më të madhe, sikur dikush të vishte një pallto për t’u ndjerë më ngrohtë brenda ngrohtësisë.
Holli ishte I zhurmshëm…Si gjithnjë njërës që bisedonin me zë të lartë pa dashur t’ia dinin nëse biseda e tyre dëgjohej apo bezdiste tjetër njeri. Si duket ishin pjesëmarrës të ndonjë workshop-i apo diçka tjetër, pasi disa vajza të bukura ishin caktuar enkas për të të drejtuar në meeting room-in përkatës.
U drejtuan drejt ashensorit. Fatmirësisht nuk hipi asnjë-njeri tjetër. Nuk po flisnin asnjë fjalë. Ndoshta të dy po mendonin ;a duhet të ishin tek ky ashensor apo diku aty, ku pihej kafe apo çaj, të fillonin nga bisedat e tyre, t’i dëgjonin zërin njëri-tjetrit, të shihnin sa bukur artikuloheshin fjalët e të futeshin në botën e pafundme të shpirtit të tyre, aty ku idealizohet gjithçka, si në një xhungël përrallore…
Ndalimi i ashensorit i përmendi; përsëri ai i hodhi dorën tek supi dhe e drejtoi për tek dhoma e tij. Ajo e mbante kokën ulur dhe zemra vazhdonte t’i rrihte si zog, por mendimet vdiqën në cast. Bota përsëri u shua…Mbetën përsëri ata të dy që po ecnin drejt një bote të panjohur, por shumë herë të imagjinuar, jetuar e përjetuar…
Pa se dhe tek dora e tij ndihej një tension I kontrolluar, kur hapi derën. Hynë brenda. Dhoma ishte errësuar. Grilat ishin ulur.Disa qirinj aromatikë bënin dritë, por ajo e turbulluar nuk mund të shijonte asnjë gjë nga romantizmi që të falte atmosfera. U afrua tek tavolina ku binte në sy një shishe verë dhe dy gota, por fatmirësisht kishte edhe ujë. Me dorën që I dridhj, hodhi pak në gotë dhe lagu gojën dhe fytin që tashmë po përjetonin stinën e thatësirës.
… Ndërkohë u dëgjua një tingull, pastaj një sërë tingujsh, një melodi, një këngë…
Ishte kënga e tyre…Instiktivisht u afruan dhe filluan të kërcenin në rritmin e saj të ngadaltë. Pa mbaruar ende kënga, ai e përfshiu në krahët e tij, e futi brenda në kraharor, po e shtrëngonte me një mënyrë që ende pa e pasur të tijën, ai i thoshte mos më ik kurrë, kurrë…
Ajo u përpëlit e brishtë brenda tij, e kokën vazhdonte ta mbante ulur pa guxuar ta shihte në sy ,për aq sa e lejonte ndriçimi i dhomës. Ia ngriti kokën dhe po e vështronte dhembshurisht dhe pastaj dashurisht.
Shpirtrat e bashkuar filluan të rrihnin me të njëjtin rritëm dhe të ëndërronin, jetonin, përjetonin njëlloj. Atë çast bota përsëri u shemb dhe prapë ata mbetën vetëm dy, tretur në puthjet e tyre të zjarrta, ngjizur nga malli, harmonizuar nga format e tyre trupore, shkrirë, në frymëmarrjen e njëkohshme, tretur në ndjenjat e tyre, në këtë çast për këtë botë, që ata kishin lindur për ta jetuar së bashku…
Stuhia e tyre mbaroi… Tashmë ajo guxoi ta shihte në sy. I prekte vetullat me dorën e saj, sytë, buzët,mjekrën sikur donte t’ia vizatonte, a skaliste në shpirt a në mendje. Rrinin në heshtje. Ajo vizatonte dhe ai kundronte mrekullinë e pafajshme, flokët e gjatë si ujëvarë që i binin mbi supet e rrumbullakët e të brishtët, sytë kaf të butë si të një dreri, a sorkadheje që ka marrë veten pasi i shpëtoi rrezikut…
Ai e rroku përsëri në krahët e tij duke dëgjuar trokitjet e zemrës.Tashmë ishte vetëm një.Tani filluan të vizatonin gjithçka brenda brendisë së tyre, për të mos e harruar kurrë.
E mori sërish në krahët e tij, e ngriti lart, e rrotulloi disa herë në ajër dhe pasi dëgjoi lutjen e saj ndaloi…
U mbështollën të dy me një batanije dhe u afruan tek dritarja…
Ata po shihnin përtej pamjes së dukshme…ai filloi të fliste për qytetin e lindjes me ajër të pastër, e me malet që i rrinin si kurorë, me njerëz të ngrohtë punëtorë dhe mikpritës. Shëtitën të dy në parkun e mrekullueshëm, ku i falnin puthje njëri – tjetrit mes ngjyrash e ndërrimesh stinësh…
E pastaj e veshi me fustanin e bukur blu, që ia kishte sjellë e blerë në ëndërrimet pafund…ajo ngjante si flutur, si flutur blu, por që pas pak do të ngrihej e do të fluturonte përsëri…
Ajo do të arratisej e do të tretej në errësirën që tashmë kishte mbuluar qytetin e ndërtesat e larta do ta ndiqnin si fantazma, por që nuk do ta trembnin përderisa shpirtin e saj kishte mijëra qiej madhështore qe sundonin çdo hije lartësish.
E duke ikur aty do të mbetej e pahapur shishja e verës me dy gotat bosh si një simbol i pritjes e ai e dinte se do të vazhdonte t’i rithoshte fjalet që i lindën duke parë vështrimin e saj tretur…
