Nga Linda Karadaku
Jepja mësim për pak kohë para pak vitesh në një shkollë në periferi të Tiranës, në një përpjekje për të bërë atë që kishte qenë një ëndërr fëmijërie e parealizuar. Një nga ditët kur mundohesha t’u mbushja mendjen se duhej të mësonin dhe të bënin dicka për veten, me një fjalë të bëheshin dikushi në jetë, një nga nxënësit e mi, një djalë simpatik dhe “sherrxhi”, më tha me qetësi dy fjali që më goditën si cekic pas koke.
-Pse? Për cfarë?
Dhe numëroi të pasurit e këtij vendi, që i kanë bërë paratë në mënyra që nuk kanë fare lidhje me atë që predikoja unë. Nuk i kanë bërë me shkollë, as me diploma të vërteta, as me punë të vërtetë, as me taksa, as me muzikë të mirë, as me teatër të mirë, as me sport të mirë, pa medikamente shtesë, as duke respektuar ligjin, as duke dhënë shembuj për t’u ndjekur.
Modelet e të qënit i zot dhe i suksesshëm në këtë vend për fat të keq janë katandisur në këto lloj kategorish që nga maja e piramidës e deri poshtë fare, aty ku njerëzit kanë prekur fundin e detit. Modele ekonomike të ndërtuara me para të pista dhe të ardhura në një masë të madhe nga krimi i organizuar, politikanë që hyjnë në politikë me opinga dhe dalin me vila, pishina dhe kesh për të shëtitur botën, këngëtarë që ulërasin dhe nxjerrin të pasmet dhe këndojnë tekste që fillojnë dhe mbarojnë me oh dhe ah, artistë të vërtetë që vdesin të vetmuar pas një jete të tërë në teatër dhe film dhe një karriere brilante dhe të tjerë që pasurohen me shaka të shpifura pa kripë, shkrimtarë që shkruajnë dhe nuk botojnë dhe të tjerë që botojnë një tufë libërthash cdo vit e të tjera e të tjera, të rinj që nuk e kanë mbyllur ende adoleshencën që bëhen ministra e deputetë dhe mësojnë që herët sesi të pasurohen lehtë dhe shpejt me këtë zanat “frytdhënës”.
Këto janë modelet tona tallava, këta janë e ardhmja jonë në këtë vend. Anjshtajni thoshte se të japësh shembull nuk është thjeshtë një nga mënyrat për të ndikuar tek të tjerët, është e vetmja mënyrë! Dhe këtë po e bëjmë në përfeksion, duke dhënë modelet më të këqija të mundshme. Kjo mungesë investimi tek njeriu dhe edukimi me modelet më të këqija të mundshme, është ajo që do të paguajë Shqipëria dhe brezat e ardhshëm për shumë dekada. Pasuri dhe injorancë është kombinim i frikshëm, injorancë dhe varfëri edhe më i frikshëm, injorancë dhe harbutllëk, është keq e më keq.
Po shikonim familjarisht dy ndeshje futbolli, Shqipëria me Islandën dhe Kosova me Anglinë. Lumturoheshim dhe bërtisnim gol sa herë shënonte Shqipëria dhe Kosova. Ky ishte një nga ato momentet e rralla të një modeli të mirë që të prishet menjëherë sapo të dalin para syve tallavatë kriminale që kanë rrënuar e po rrënojnë atë që kishte mbetur nga shpirti i njerëzve. Stomakun mund ta ushqesh e ta mbash gjallë edhe me një kothere bukë, po shpirti kërkon shumë dhe mendja edhe më shumë .për të mos u cmendur, për të mos vrarë, për të mos shkatërruar, për të mos mbajtur në “luftë permanente” një popull të tërë.
Dhe per t’i vënë kapak, e di shumë mirë që fjalët e një njeriu nuk ndryshojnë gjë në këtë rrumpallë, por të paktën këmbanat e alarmit duhet të bien për ata që duan të dëgjojnë dhe të kuptojnë dhe sigurisht për ata që e duan këtë vend. Shqipëria nuk është e varfër në atë që i ka dhënë Perëndia, Shqipëria ka vuajtur dhe vazhdon të vuajë atë që i bën njerëzia.
