Nga Brunilda Resulaj
Eja, mos me rri aq larg
ulu tek stoli qe rrinim bashke.
Ishte i vogël ,por na merrte te dy!
ti i ulur ,unë ne prehër,
rehati ,qe s’e gjenim ne tjetër vend!
Tani mu ul përballë…,
unë ne karrige, ti rri ne stol .
Vetëm kështu do me duket .
se jam prape ne prehër…
Me zgjat duart ti mbaj ngrohte,
siç na i mbanin xhepat ,
kur iknin ne shkolle.
Mu afro, te ngroh me fryme .
siç ngrohnin puthjet
ne dimrin e ftohte…,
mbështet kokën ne prehrin tim!
jastëku qe ska çmim!
Mbylli sytë, shplodhu aty ,
mes ëndrrash qe ikin,
fort mbaj vec nje…
vallëzimin e fundit ,
qe bëmë te dy !!
Mbështetur mbi timin prehër ,
kujto kohet, kur ishim te rinj.
Mbi krye përkulem
supin te arrij ,
te beshtes kokën ,
te shplodhem aty ,
deri sa mëngjesi te vij!
Po nuk ndjeva me zgjo ti ,
me fol, fort, nga gjumi me zgjo ,
dua çdo mëngjes te jem me ty !
Po nuk ndjeva, mos u tremb!
tek gjumi i përjetshëm, ëndrra je ti!
me merr ne krahë ,
me vendos te shtrati ynë!
Me ndje, a marr fryme?!
frymën po sma ndjeve ,
mos u shqetëso,
te fundit fryme ta dhashë ty!
