Nga Alfons Cupaj
Tragjikisht, shoqëria shqiptare është orientuar përgjithësisht drejt dy qendrimeve, qendrim servil dhe qendrim indiferent. Nuk ka rëndësi se sa e madhe është shkalla e padrejtësisë, budallallekut apo mjerimit ku jemi zhytur si shoqëri, ne serish nuk reagojmë, por u rrimë besnikë këtyre dy qendrimeve që veç sa i përkeqësojnë edhe me tej gjërat. Qendrimi servil dominon në çdo sferë të shoqërisë. Puthadorët e servilët, që në të shumtën e rasteve janë ca copa mishi me dy sy, pa formimin e duhur profesional dhe pa ndjesitë më minimale njerëzore, shohim se si lartësohen në pozicione kyçe të sferave drejtuese shoqërore. E nëse këta të parët i neveris dhe ndjej keqardhje njëkohësisht, grupin e qytetarëve indiferent i kuptoj, megjithëse nuk pajtohem me ta. Këta, shpesh herë të ndikuar nga privilegje të caktuara, por edhe nga pasiguria ekonomike apo pasiguria për vendin e punës, kanë zgjedhur të kyçin gojën, të heshtin, edhe pse të bindur për dëmin e madh që i shkaktojnë vetes, brezave të ardhshëm dhe vendit. E nëse një servil, që domosdo është edhe i paditur, hesht sepse nuk është i aftë të bëje gjë tjetër, shtresa tjetër nuk duhet të rrije indiferente. Qendrime të tilla na fundosin edhe më tepër.
