Nga Alfons Cupaj
Llapaqenin e njohin të gjithë. Cilësitë që ka si lëpirës dhe shpifës e bëjnë atë unik. Gjuha e tij arrin të depërtojë në mënyrë mbresëlënëse edhe në skutat më të thella, herë për të lëpirë çdo gjë të poshtër e të ndyrë që proklamohet dhe herë për të mbytur me pështymë çdo gjë të bukur, çdo gjë ndryshe, çdo gjë që nuk thyhet ndaj së keqes, por që i del asaj në ballë.
E përthyen aq bukur, gjërë e gjatë, vertikalisht dhe horizontalisht, sipas rastit dhe siç e kërkon ‘detyra’. Nuk është vetëm. Mijëra të tjerë e ndjekin nga pas. Versulen etshën, duke nxjerrë jargë nga goja, ndaj të ashtuquajturit objektivi i radhës.
Misioni është i qartë. Të sulmojnë secilin që është kundër tyre, secilin që të keqen e shtyn fort ndaj vetes, secilin që fort në ideale beson, secilin që i palëkundur për të mirën lufton, secilin që e shkel vijën e kuqe të parisë. Sot ndihet më i realizuar se kurrë.
Mundi iu shpërblye. Pështyj, lëpij dhe lëpij, pështyj….Sot, i lumtur rrotullohet në karriken e rehatshme me rrota dhe pasi qetësohet pak nga marrja e mendve (që nuk i ka) vazhdon punën, jo për atë që paguhet, por për atë që e fitoi…
