Nga Ervin Salianji
Të dy në përpjekjen për të mbijetuar në Shqipërinë e pamundësisë, varfërisë dhe pabarazisë ekstreme, mbase edhe janë ndodhur “në momentin e gabuar dhe në vendin e gabuar”; por seicili i akuzuar për “krime” të paprovuara, që kodi penal i dënon jo më shumë se gjashtë muaj burg.
Jo vetëm që askush nuk i mbrojti, në publik apo në qelitë e burgut, por shteti policor i goditi në mënyrë barbare, edhe sepse nuk kishin “vëllain e duhur”.
Të dy, si shumë të tjerë që nuk i ofrohet asnjë mundësi për të punuar, asnjë ndihmë për të mbajtur frymën, u ushqyen vetēm me një gjë, me iluzionin se duke ndjekur modelin e të fortit mund të bëheshin dikush në shoqëri. Ky iluzion ishte ushqimi i vetēm që i ofroi rilindja, ushqimi që ju mori jetën.
Ardiani u vetëvra nga pesha e turpit, ndërsa pesha e paturpsisë e mban edhe më shumë Xhafajn ministër.
Janë me qindra qytetarët shqiptarë që përfundojnë burgjeve të Europës për shkak të këtij iluzioni, dhe e paguajnë me jetë që ca dhjetra të bëhen deputëte, kryetarë bashkie, kryetarë të rilindjes, pashallarë të qyteteve.
Një pasha që kontrollon qytetin e Vlorës është vetē Ministri i Brendshëm dhe vëllai i tij, i cili nuk kish kryer një krim te vogël si Enea dhe Ardiani, por udhëhiqtë grupe të strukturuara kriminale.
Xhafajn jo vetëm që nuk ka polic që e prek me dorë por çdo drejtësues policie i ngre dorën për ta nderuar. E ndërsa policët e xhafajve godisnin barbarisht dy qytetarët e vrarë në komisariate, Fatmir Xhafaj ishte duke goditur ne zemër sistemin politik duke i ofruar mbrojtje dhe lehtësi vëllait të vet, duke i ofruar gjithë infrastrukturën shtetërore për të mbrojtur vëllain e vet.
Hetuesi i diktaturës Fatmir Xhafaj, mund të jetë vëllai i “duhur” por nuk është ministri i duhur.
Fatmir Xhafaj duhet të largohet jo vetëm për lidhjet e tij me krimin, por edhe për humbjen e dy jetëve njerëzore në qelitë e komisariateve.
