Nga Alba Maltezi
Tjetër gjë që vë re shpesh është dhe vështirësia e madhe mes nesh për të thënë fjalën e mirë. Sidomos ne, mediat. Madje një gazetar i njohur e tha hapur atë që shumë e kanë filozofi mendimi dhe veprimi: “Unë – u shpreh ai me sinqeritet, ose shpërfillje – shaj falas, lavdëroj me pagesë!” Në fakt reklamat janë me pagesë dhe janë të dukshme dhe të ndara nga gazetarët. Ndërsa gazetarët duhet të dëshmojnë falas, pasi paguhen të dëshmojnë të vërtetën, edhe kur bëhet fjalë për biznese shërbimi në turizëm. Dëshmia ime nga Saranda është me zemër dhe pa interes, pasi, e para: asnjë nuk më njeh. E dyta: prej vitesh mendoj se, edhe media, pa raportimin e Lajmit të mirë, krahas problemeve, është gjysmake, e paplotësuar.
Në filozofinë e re të lajmit të mirë janë dhe media botërore si The Guardian, BBC, CNN, Corriere della Sera etj. Publikova këtë shkrim në rubrikën time te Shqiptarja.com, kur nuk kisha shkuar ende te plazhi “Pulebardha” në të dalë të Sarandës: Një natyrë magjike dhe një restorant aty që nuk ka shokë psh në Korfuzin fqinj, apo për aq sa kam shëtitur në Mal të Zi, Kroaci, e sidomos për çmimet: Çadra 500 lekë nëse drekon aty, makarona me fruta deti 700 lekë, midhje 500 dhe cilësia si në Itali. Mirësjellja, shpejtësia dhe shërbimi i përsosur. Sigurisht unë nuk kam në dorë të vërtetën absolute, shijet janë subjektive, por ama, në 25 vite gazetari konstatoj me zemër se sa shumë gjëra janë përmirësuar. Këtë shkrim nuk do të mund ta bëja 10 vjet më parë. Kush dëshiron mund ta lexojë <3 duke uruar një verë spektakolare për të gjithë, ata që shajnë e ata që flasin mirë 🙂
KUSH BEN TURIZEM NE SHQIPERI ESHTE HERO. SI NE SARANDE DHE KUDO
Në një vend që lëngoi për 30 vite pa Shtet, kush bën turizëm dhe ofron shërbime në Shqipëri, është hero. Në gjiret më të bukura, mes informalitetit, mungesës së infrastrukturës, shqiptarë “sipërmarrës” bëjnë çudira dhe mrekullira duke ofruar pjata të shijshme e të pastra për të huajt që po vijnë nga çdo anë. Janë një armatë e madhe që ka ulur kokën dhe punon: të rinj, burra gra, nuk kanë kohë as të grinden, as të bërtasin, as të ankohen në rrjete sociale, por shërbejnë, me buzëqeshje dhe përlulje, me sakrifica dhe kushte ende të vështira pune në vendin tonë. Po bëjnë të pamundurën.
Kudo që shkova në Ksamil e Sarandë, nga Limani në qendër, te Harmony që shërben plot fantazi e pasion (ndërsa rezorte e ndërtimet nuk pushojnë duke krijuar zhurmë e “kala dibrançe”), te Pasqyrat, Shtëpia e Midhjeve, te sufllaqet në Bulevard, te Eleniko në qytet, tek Tre ishujt shembullorë, apo në plazhin publik, e kam zemrën plot jo vetëm për shërbimet mëse dinjitoze dhe çmimet më të ulëta në rajon, por edhe për cilësinë e ushqimeve. Afërsia me Italinë është për Shqipërinë një shanc i madh: Greqia, Kroacia, Mali i Zi mund të jenë të bukur e të pasur, por ushqimi tek ne është përfundimisht kampion. Mattarello në Sarandë, poshtë apartamenteve të pastra e të bukura Aquamarinë ku qëndroj, është një kënd plot shije nga Andria puljeze për të ngrënë pica dhe panceroti të cilësisë së parë. Sot në mëngjes, ndërsa shijoja një briosh e kapuçino, Stela, e zonja e Mattarellos—u largua për të marrë një qese me rukola fantastike. Një fshatar sarandiot ia sjell posaçërisht: “Eshtë një mrekulli, thotë, – rukola bio që ka një aroma fantastike”.
Shqiptarët i janë përveshur punës dhe kjo është një ëndërr që po bëhet realitet dhe Shteti, në këtë punë të vështirë duhet vetëm t’i ndihmojë, t’ua lehtësojë ekzistencën, të jetë një shoqërues dinjitoz dhe serioz i gjithë kësaj armate të madhe bashkëatdhetarësh që shërbejnë. Shumë kushte janë krijuar, por ende shumë, shumë punë është për t’u bërë:
Nuk duhet të konsiderohen si zhvatës, pushtues, përfitues njerëzit që shërbejnë në bregdet e kudo: Janë thjeshtë disa më të guximshëm, që aty ku hapsirat ligjore nuk ekzistonin, aty ku Shteti nuk ishte dhe nuk veproi, ata punuan, krijuan. Pastaj, nëse një ditë do të kemi vërtetë Shtetin që duam dhe ëndërrojmë, të fortë, efikas, shërbyes, autoritar, të drejtë e të barabartë, mund të vendosen pikat mbi “i” me kompensime, legalizime, përmirësime apo korrigjime aty ku privatët kanë dëmtuar e përfituar pa të drejtë. Por e gjitha kjo kërkon kujdes dhe zgjuarsi, elegancë dhe vendosmëri për të mos quajtuar njëri-tjetrin hasëm, armik apo kushedi çfarë,
Flasim për minishengenin e të ardhmes, ndërkohë që qershori në Sarandë është një hartë shumëngjyrëshe ballkanike: Vendin e parë e mbajnë serbët. Familje të tëra kanë mbërritur me makinat e tyre me targa serbe, pastaj maqedonas, kosovarë, malazezë. Të gjithë pushojnë, zhyten në detin Jon të mrekullueshëm dhe kontribuojnë në ekonominë shqiptare pa e vrarë mendjen për nacionalizma dhe urrejtje. Ata nuk kanë kohë, ata shijojnë dhe shplodhen si të ishin në një vend kampion të turizmit. Shqipërinë e bukur dua ta shoh me sytë e kënaqur të tyre. Këtë vit është akoma më mirë se vjet./Marrë nga faqja në Fabook e autores
