Një liman
Poezia ime lind në buzëqeshjen tënde.
Endem pas pikës së vetme të ujit
që ringjall shkretëtirën.
Këndoj me zogjtë e qiellit.
Vërshojnë flokët e tu të mëndafshtë
mbi ëndrrat e mia.
Endem në oqeanin e dhembjes.
Kërkoj vetëm një liman
për të strehuar zemrën time.
Më në fund…
trokas në portën e dashurisë.
Vallë do ta hapësh?!
Engjëlli tokësor
Të gjithë erdhëm në jetë
nga një grua që lundroi mes ëndrrës.
Një ëndërr që shndërrohet në foshnje të praruar.
Morëm dritë nga sytë e saj.
Ngrohtësi nga fryma e trëndafiltë.
U flladitëm në krahët e engjëllit tokësor.
U shëruam nga puthjet e brishta.
U përkundëm në ninullat e ëmbla,
të qëndisura me urime të ndritshme.
Dhe përkëdheljet zbritën
si zogj të bekuar mbi ne…
nga pema e dashurisë.
Zhvishem nga e kaluara
Zhvishem nga e kaluara.
Dhe pas i lë të gjitha…
fjalë, lot, plagë, buzëqeshje.
Heshtja është rruga
e kthimit tek vetja.
Në qenien time
nis të lulëzojë drita.
Dhe ndiej
se mund të fluturoj sërish.
Yjet më tregojnë udhën
drejt zemrës që vuan.
Si e çmendur do të vallëzoj me stuhitë.
Do t’i hedh tutje rrëketë e lotëve.
Strehë do të gjej në shpirtin tënd…
duke rravguar pas shëmbëllimeve.
Atje ku retë,
nuk e tkurrin të vërtetën.
