Nga Irma Kurti
Ti largohesh ngadalë në udhën e gjatë,
era luan e shkujdesur me flokët e tu,
të shikoj, siç shikohet një kalimtar,
unë, që për ato flokë çmendesha dikur.
Sa herë gishtat më plekseshin në to,
sa herë humbja në përqafime e puthje,
ëndërroja që ndjenja të zgjaste një jetë,
po mbeti vetëm një fragment rruge.
Mendoja se do të ecnim dorë për dorë,
magji e dashurisë do zgjaste pafund,
por udhëtimi në dy ishte i shkurtër,
sa më duket se s’të kam njohur kurrë.
Brenda meje ka keqardhje, nostalgji,
por nuk mundem të të thërras: “Ndal!”.
Të shikoj, ti kthehesh në një njollë,
pastaj mjegullohesh si kujtim irreal.
Ti largohesh ngadalë në udhën e gjatë,
era luan e shkujdesur me flokët e tu,
të shikoj, siç shikohet një kalimtar
unë, që për ato flokë çmendesha dikur.
IRMA KURTI
Un ricordo irreale
Ti allontani a passo lento sulla strada,
il vento gioca con i tuoi capelli ora,
ti guardo, come si guarda un passante,
io per quei capelli impazzivo una volta.
Le mie dita si intrecciavano sempre lì,
il tuo abbraccio mi salvava dal mondo,
sognavamo un amore eterno, ma il nostro
rimase solo un frammento, un episodio.
Pensavo di aver sfiorato l’incantesimo
e che avremmo camminato insieme,
ma mi pare di non averti conosciuto,
il nostro viaggio è stato davvero breve.
E non riesco più a gridare: “Fermati!”,
ti seguo con gli occhi, sei una chiazza,
in me si mischiano rimorso e nostalgia,
poi ti dissolvi come un ricordo irreale.
Ti allontani a passo lento sulla strada,
il vento gioca con i tuoi capelli ora,
ti guardo, come si guarda un passante,
io per quei capelli impazzivo una volta.
IRMA KURTI
