Nga Eva Hoxha
Unë u rrita si një libër me vetëm një faqe të shkruar, por që u mbush me shumë ngjyra, muzikë, letërsi, kapriçio.
Nuk pata një vëlla që të më mbronte në shkollë, të grindeshim për televizorin apo një motër që të merrnim rrobat e njera tjetrës.
Po pata një botë që rrotullohej rreth meje, kisha prindër që më donin sa për dy!
Fotot e mia ishin ndryshe nga të tjerët, ku tek të tjerët buzëqeshnin e dukeshin gërsheta e bishtaleca më shumë.
Fotot e mia ishin unë në mes e dy prindërit e mi, që për ta isha bota. Dhe për mua kjo ishte herë privilegj, herë dashuri.
Nuk do t’a quaja asnjëherë boshllëk, por një formë tjetër e së plotës.
U mësova të rri me veten, pa pasur frikë nga zërat e saj.
Gjeta motra e vëllezër në miqësitë që krijova, të rralla, por të vërteta.
Dhe kur kthej shikimin pas, nuk më mungon ajo që se kam pasur, sepse m’u dha ajo që shumëkush nuk e merr dot, përkëdheli pafund, një vetëbesim i kuruar.
Psikologët thonë se fëmijët e vetëm shpesh zhvillojnë vetëdije të thellë individuale.
Dhe unë u rrita me këtë dhunti, të flisja me veten, t’a motivoja, t’a ngushëlloja. Dhe e kisha më të lehtë të dalloja shpirtin e tjetrit.
E kuptova se ç’është prindi, është mendimi, streha, që të tregon rrugën, të tregon kufijtë, që të mësosh ku fillon liria jote.
Të jesh pa motër e vëlla, ka qenë një mënyrë për të njohur veten pa zhurmën e të tjerëve.
Mora bashkë me rritjen time, dashurinë, ngrohtësinë, përkujdesjen që ndahet mes të gjithë fëmijëve.
E mora të gjithën për vete!
Femijëri fantastike, rini me guxim, pak rebele, mes librash, ëndrrash, muzikës, që tingëllonte si shpresë, mes netësh verore buzë detit që s’harrohen kurrë.
Deri kur jeta më rrëmbeu një nga yjet e mi, Mamin!
Isha aq e brishtë, e papërgatitur, preka fundin e botës. E kuptoja që tashmë zëri e thirrja ime do ish vetëm : Babi!
Tryeza u zvogëlua më tej, vendoseshin dy pjata e hera- herës, heshtja e shtëpisë n’a bënte të dilnim e të uleshim diku jashtë. Në memorien tonë ish Ajo, që tashmë mungonte dhe kish lënë një dritë që ish fikur përgjithnjë.
Dashuria e tim eti nuk ish një shfaqje, ai diti të më mësoj të bëhem e plotë. Ai më llastoi, por edhe më lartësoi. Nuk më mbylli në kullë xhami, por më mësoi të bëhem karakter, të mos frikësohem nga asnjë hije. Ishte mbështetës i fortë për mua, por edhe zëri i qetë, i durueshëm, që kish peshën për të të ndalur ose për të të kuptuar dhembjen.
Ai nuk u mundua të më zëvendësonte mamanë, por dhuroi gjysmën që i kish mbetur, vetëm për mua.
Dashuria e tij ish përtej atyre syve që të shikonin “si me mëshirë”, jo ai hynte brenda erërave të adoleshencës sime duke më kurajozuar më tej në formimin tim.
Qeshte butësisht nën buzë për personalitetin që po ndërtoja, duke më përkrahur që të bëhesha sa më e plotë.
Babai im ish një botë më vete!
Mamaja ime ishte agu, e ndieja si aroma e lehtë mëngjesit, si rrezja që depërton edhe nëse e hap sadopak dritaren.
Dashuria nuk matet me sa shumë jemi, por sa thellë jemi të lidhur.
eva H 23 prill ‘ 25
