Nga Entela Kasi
Fryma – re e bardhë
Shkund pemë që bien në pragun tënd,
Veshur në myshk gurra e ujit kur nanurisnim përralla
Njerëzish të ngujuar në qela t’mohimit
Mbetur në malin që s’mund ta mbërrinte as koha as njeriu…
Gur i mullirit bluan mendime, i shtron sofrën dhimbjes,
E sot më kthehesh flokëbardhë, me sytë si nata
Yll që më rrëfen udhën e gdhendur në gjurmë të parësh
Kur zgjatet n’pafundësi durimi
Oh grua e bukur,
Ëndërr e pamat e paformë, vezulluese
Si gurët e bardhë të lumit në zallin e vetmuar mbushur me ne
Fëmijët e rrëmbyer nga koha
Në procesion thikash që presin në të dy krahët pas shpine
Drejt e në asht, e në themelin e shkulur oshtin toka
Pemët e gjymtuara e drurët cung
Bibliotekat e djegura, e hiri i librave
Luleborat e zbardhën kokën tënde prej gruaje
endur pezull endesh flutur
Më kthehesh sot në këtë varg
Fjala e pashkruar, fjetur në gjumin tim prej vitesh
Dashuria dhe shpresa…
Vala e liqenit tënd në ag, zbardh , zbardh, zbardh,
E nata tretet si argjend për të gdhendur fjalët
Në letra drurësh që gjelbërojnë sot
Fushën e rrafshët, tokën buzë bregu
Ku shëtit e më vjen nga lart,
Sall këtu ku jam,
Në pik të ëndrrës, gjuhës sonë të vjetër
N’ amshim t’ pasosun
Tingull mali, qielli, asaj bote të fshehtë
E bukura ime,
E vetme
E hyn në librin tim pa mua
E bëhesh unë,
E jemi
Fëmijët e dikurshëm të burimit,
Lumi që nis prej një pike të vetme
E fryma, – re e bardhë
derdhet….
