Nga Ilir Kalemaj
I endur dritë-hijeve të ndërgjegjes së paqetë,
vulë-humbur,
si njeriu pa hijen e vet.
Endet në rrjetën e merimangës
që e zhyt ngadalë në ftohtësinë e vetmisë
ndjehet gjithë kohën i braktisur,
ndonëse gjendet mes njerëzisë.
E shtyjnë drejt rrotës së fatit absurd,
ku fundi i tmerrshëm
përballet me tmerrin pa fund.
Mëson të fluturojë, por përballet me Hadin
liria ka çmimin e saj të pakthyeshëm,
lë pas dinjitetin si një copë robe të vjetër,
lufton të kapërcej fatin e vajtueshëm,
me shpresë se ka për të një jetë tjetër.
Do të harrojë,
të humbasë,
për t’u ringjallur sërish,
si Feniksi i mitologjisë.
Të feksë mbi të drita e humanizmit,
të ndjejë një dorë që e tërheq,
përtej mureve
dhe barrierave gjëmbaçë,
të ndjejë që një ditë do të kthehet,
në vendin që ja kanë zhytur në gjak.
Nga krejt poret jeta i jehon,
më e fuqishme se çdo instinkt,
kapet fort me thonj pas ëndrrave,
si deti kur rrok shkëmbinjtë.
@copyright Ilir Kalemaj
