Nga Skender Braka
Qyteti im – bir i Melisës dhe hyut të detit,
në tre mijë vjet me frymën tënde jam rritur,
jam rritur në furinë e vazhdueshme të rrëmetit.
Në tre mijë vjet kam pirë lotët e tu të kripur,
buzë detit duke vështruar sytë e tu të vdekur.
Sa herë prej vendit ke lëvizur, qyteti im,
prej tërmetesh të llahtarshëm i rrënuar.
Po këtu ku më ke lindur, më ke gjetur,
me shpirtin prej Taulantësh të mëkuar.
Mijëra vjet, qyteti im, të kam pyetur.
Ti veç burrërisht e hijerënd ke heshtur,
me heshtjen tënde prej dheu të kripur,
e bregu të përcëlluar, prej zjarre luftërash djegur,
klithmës sime të çmendur s’i je përgjigjur,
por krahët e përgjakur katërsh m’i ke hapur
e supit më ke mbështetur ballin e përhumbur.
Në rrahun prej algash ma shtrove shtratin prej guri.
Shtratin shekullor që Epidami thellësive kish ngulur,
mbi shkumëzimet e shndritshme
e të vetmuara të detit të tërbuar.
Netëve të kthjellta aty kam fjetur,
duke ëndërruar futurimin mbi krahët e trandafiltë,
të jetës tënde të pagjunjëzuar.
O varri im i madh!
O varr gjysmë i mbuluar!
Në tre mijë vjet,
gjithë mendinet e mia, për ty kam kryqëzuar.
Gjymtyrëve të tua të djegura kam vrapuar i përvëluar,
duke iu frikur përherë fuqisë tënde të zemërimit.
Prej fashitjes së menjëhershme të një ëndërre jam zgjuar,
e ty të kam përqafuar nën tejdukshmërinë e perëndimit.
Dorën një herë të vetme s’ma ke zgjatur.
S’më ke përkëdhelur kurrë si fëmijën tënd të uritur,
dhe kur me zë të lartë, për gurët e tu kam kënduar,
kur kam kënduar për hirin e perëndive pellazgjike.
Kur mbi shkrimet e sargofagëve të mbyllur
sytë më janë verbuar, përsëri po aty janë ripërtëritur.
O varri im i madh!
O varr gjysmë i mbuluar!
Në tre mijë vjet.
Gjithë mendimet e mia për ty kam kryqëzuar.
