Nga Ilirjan Zhupa
Nuk përqafohemi më,
S’shikohemi.
Po duart e tua, e dashura ime,
M’u ulën mbi flokë si mjegulla.
Duart e tua paskan mbetur te unë,
Si hiri i zjarreve në shpella.
Nuk përqafohemi më,
Mallohemi.
Po duart e tua, e dashura ime,
Rrjedhin brigjeve e lugjeve të fytyrës sime,
Si shirat e vjeshtës përzënë nga era.
Duart e tua paskan mbetur te unë,
Si rrënjët e pemëve të shkulura në dhera.
Nuk përqafohemi më,
Harrohemi.
Po duart e tua, e dashura ime,
Humbasin si ujërat.
Hyjnë nën lëkurë dhe bëjnë rrëmujë atje brenda…
Një jetë të tërë,
Pres të dalin prej meje duart e tua,
Të më qetësojnë mua.
