Nga Anduela Ndreu
Para nje viti pata bere nje shkrim ku arsyetoja se pas rritjes ne mase te azilkerkuesve,duhej gjendur hapesira e ndezur shpresa per te pare te ardhmen ne kete vend ….por tani JOOO me…
Nuk mundet qe te rris nje femije mes ankthit e frikes…ku pasiguria ne gjithcka eshte kudo…ku shkon ne spital e mjeku s’te sheh as me sy, por luan lojra ne celular (pervoje personale)
Le pastaj sorollatjen e nje nene shtatezene qe pret te sjelle ne jete nje femije e perfundon ne dy metra nen toke..
Ketu ne kete vendin tone te dashur shkon te kerkosh cdo sherbim e te trajtojne si kafshe ne radhe.. ku gjobitesh per rripin e makines (mire bejne) por mund te te vrase nje plumb qorr mes dites ose jo qorr, por thjesht se e sheh tjetrin ne sy.
Ne nje vend ku te gjithe i ka zene hashashi e s’dine cbejne… ne nje vend ku detyrimet ndaj shtetit paguhen nje me nje, se ndryshe je ne burg, por shteti lart ben makiazh reformash.
Zot me jep kurajo per te gjetur nje mundesi e ta rris femijen tim si njeri se meriton me te miren.
Probleme ka patur gjithmone ne kete vend e shteti ska vepruar ndonjehere si shtet por me zi se sot se di te kete qene…
Ndoshta me jane hapur syte me shume se shoh per te nesermen e femijes time e ndersa Shpresat po shuhen perdite…
