Nuk munda ta besoj lajmin kur shoqet më morën të dielen në telefon. Edhe sot që po shkruaj këto fjalë për ju, më mblidhet një lëmsh në grykë e nuk mund t’i them asaj vajze të re: lamtumirë!
Vetëm pak muaj më parë ishim bashkë në të njëjtin gëzim: sa kemi qeshur e kērcyer atë natë. Nuk e dija që do të ishte hera e fundit që do të shikoja ty. Është e padrejtë, të gjithë e dimë e të gjithë bëjmë sikur s’kuptojmë. Realiteti është po ai. Mos pyesni kush jam une? Unë jam ti që po lexon, ajo qe u vra dje e ajo që mund të vritet nesër.
Duket sikur shteti hesht, hesht dhe shoqëria. A nuk janë këta djem që vrasin në gjirin tuaj, në gjirin tonë. Më fjalët tona ata mbushen plot vrer, dhunë dhe veprojnë.
Nëse nuk do të kisha ikur, sot ndoshta as unë nuk do të isha më. Nuk e kisha menduar kurrë se një vajzë e re si unë, shkolluar për infermieri do të detyrohej të merrte rrugët e botës nga kërcënimet që thuhej që bëheshin në emër të dashurisë.
Nuk e kam dashur kurrë djalin që më përndiqte prej tre vjetësh. Dashuria qe njoh unë nuk të rreh, nuk të vret dhe as nuk të nxjerr si prostitutë.
Nëse nuk do të kisha ikur sot nuk do të kisha mundësi të shkruaja as edhe një fjalë, e shumta do të më gjenin duke shitur trupin tim në kush e di cfarë rrugë të botës.
Bëra gjithcka munda të qëndroja larg atij njeriu: ndërrova shtëpi e punë, e ai sërish më gjente. Nuk e pranoi dot kurrë fejesën time me një djalë që jetonte jashtë Shqipërisë, madje u bë xhind. Filloi të qeshte e të tallej, madje kërkonte që t’i coja dhe para në këmbim të heshtjes së tij.
“Hë se i gjen ai paratë, kërkoja dhe ti jep”, më thoshte. Herën e fundit që e pashë ishte i pirë, me njerën dorë mbantë armën dhe tjetrën kapi kokën time “Nuk do të jesh as e tij e as e imja, do të përfundosh në rrugët e Italisë, nuk të coj në Hollandë, jo, atje është luks për ty.”
Sapo kisha lënë turnin e tretë për t’u kthyer për në shtëpi, kur ai më kishte zënë pritë sapo dola nga porta e madhe e spitalit. Nuk mund t’i thoja të fejuarit tim, kisha frikë se një përballje mes tyre do të conte në mos të dy, të paktën njërin në vrasje.
Një shoqja ime më gjeti mundësi të siguroja një pasaportë greke, e dija që ishte false por nuk kisha rrugë tjetër. I fejuari im nuk dinte asgjë, e dija që nuk do ta pranonte një zgjidhe të tillë. Vendosa të nisem me 15 Dhjetor 2017, ditën që do të mbushja 25 vjec.
Nëse do të kaloja kufirin do të shpëtoja, nëse jo… as nuk doja ta mendoja. Mirëpo fati nuk qe me mua atë ditë. Mbaj mend sesi e kalova atë datë në një stol të ftohtë të policisë angleze. Nuk futa gjë në gojë për 32 orë, aq sa një police filloi të ndjenje keqardhje për mua, më lutej që të pija të pakën një gotë uje. Fytyrën e saj nuk do ta harroj kurrë.
Sytë më ishin veshur nga nje mjegull e nuk shikoja asgjë, duart dhe këmbët më dridheshin nga të ftohtët. Nuk dija nëse i fejuari im do të me falte apo nëse do të më priste jashtë, nuk dija as nëse edhe familja ime do të më falte; nuk i kisha dhënë dorën askujt.
Sot ende nuk di ku jam dhe cdo të bëhet me mua. Ama di vetëm një gjë se nëse nuk do të ikja do të kisha të njëjtin fat si Ariela.
Më fal Arielë e dashur që po përdor emrin tënd, po si ti jam dhe unë, ndoshta dhe një vajzë tjetër është si ne të dyja. Ndaj: Stop! Boll më! Kur do të ndalojë e gjitha kjo? / F. Zh.
Shënim: Autorja e kësaj letre publikuar në Opinion.al, dëshiron të publikojë vetëm inicialet për shkak të sigurisë së saj. Pas qëndrimit në polici, vajza është dërguar në një kamp, ku ka takuar edhe 3 vajza shqiptare…
