Të mërkurën 7 nëntor 2018 në gazetën PROINOS LOGOS të Janinës u botua një artikulli i Angelos M. Kappas me titull “Letër e hapur Edi Ramës”:
“Z. Kryeministër,
Para se të pyesni veten se kush jam unë që gjej guximin t’ju drejtohem në vetë të parë, po ngutem t’ju kujtoj disa aspekte të historisë më të re të vendit tuaj, siç ishte “Kriza shqiptare e ’97-ës” e njohur ndryshe si “Kriza e Piramidave.”
Në atë kohë, një dyzinë të plagosurish me armë dhe eksplozivë u transferuan nga vendi juaj ekskluzivisht në Spitalin Universitar të Janinës. Asokohe kam pasur nderin e madh të drejtoja Klinikën Kirurgjikale të Spitalit Universitetar të Janinës.
I paharrueshmi Rektori Dhim. Glaros më kishte paralajmëruar para se të shpërthnte cunami i konfliktit të armatosur: “Shqipëria ka probleme, duhet ta ndihmojmë”. Unë iu përgjigja se duhej të përgatiteshim për më të keqen, sepse parashikoja që situata do të zgjaste dhe ndoshta do të përkeqësohej. I kërkova të përforconim kapacitetet e spitalit me një ose dy kirurge, por ma bëri të qartë se nuk kishte asnjë mundësi të tillë. Glaros e kuptonte plotësisht se situata ishte e vështirë dhe pyeti nëse mund të orientoheshin urgjencat nga Shqipëria edhe përmes pikës kufitare me Selanikun.
Ky propozim nuk u mbështet, dhe më kujtohet që i kam thënë: “Ne jemi më afër, në Shqipëri jetojnë epirotas të veriut duhet ta marrim ne në dorë situatën”. Dhe cunami u derdh menjëherë. Urgjencat e rënda filluan të vinin njëra pas tjetrës. Operonim natë-ditë bashkëkombësit tuaj. Kirurgjitë e planifikuara për grekët shtyheshin, pasi bashkëkombasit tuaj ishin të plagosur rëndë dhe duhet të operoheshin urgjentisht.
Mendoni, Z. kryeministër, shtyheshin operacionet për pacientët greke që të hynin në kirurgji shqiptarët, dmth anulloheshin ata pacientë që praktikisht financonin me kursimet e tyre hospitalizimin dhe trajtimin e pacientëve tuaj. E pranuan këtë sakrificë pa protesta dhe me vetëdije, sepse edhe ata morën pjesë me mënyrën e tyre në trajtimin e vuajtjeve tuaja. Këtë mision ia doli ta përballojë me sukses Spitali Universitar i Janinës dhe në veçanti Pavioni i Kirurgjisë, pa ndonjë ndihmë të mëtejshme, duke punuar në heshtje dhe në mënyrë metodike.
Mund të mos kemi dëgjuar akoma asnjë faleminderit zyrtarisht nga shteti shqiptar për shërbimet e kryera atëherë, por ne stafi i Departamentit të Kirurgjisë e “lexuam” mirënjohjen në sytë e pacientëve që trajtuam. Në sytë e gazetarit të keqtrajtuar dhe të tmerruar Bardhok Lala, në sytë e babait të studentes Klodiana Poçi, për të cilën u angazhua gjithë minoriteti që të kujdesesha.
Në atë kohë dhe në periudhën që pasoi, kam pasur mundësinë të takohem dhe të diskutoj me bashkatdhetarë tuaj të shquar si Cen Tirana, Agim Isaku, Agim Nesho dhe një kolegun tim me mbiemrin Kadare. Në fytyrat e tyre pashë një Shqipëri të re në zhvillim në ato ditë të vështira, një Shqipëri që meritonte sakrificat që kemi bërë për ta ndihmuar. Dhe më besoni, zoti Kryeministër, kjo ishte kënaqësia më e madhe për mua.
Me të njëjtin sinqeritet nuk mund të fsheh z. Kryeministër, ankthin dhe zhgënjimin që më shkaktuan ngjarjet e ditëve të fundit. Unë që atëherë dhashë maksimumin tim për bashkëpatriotët tuaj fillova të pyes veten, nëse Shqipëria e ditëve të fundit është ajo që kam patur në mendje atëherë. imazhi i emetuar nga Shqipëria këto ditë dominohej nga forcat speciale, të pagdhendurit e stadiumeve dhe makinacionet e burokratëve të pashpirt mbi trupin e pajetë të një të riu fatkeq… Ju e quajtët të çmendur, por edhe nëse ishte kështu, Unë ju siguroj si doktor, se në Europë të çmendurit nuk vriten, por trajtohen.
Z.kryeministër
Duam apo nuk duam, jemi fqinj dhe që të jemi fqinj ë mirë duhet që gjithkush ta tregojë me vepra në marrëdhëniet e fqinjësisë së mirë.
Ne e bëmë me aq sa kalonte nga dora jonë, siç e përmenda edhe më lart…Tani është radha juaj…
Me gjithë sinqeritetin dhe ndjenjat më të mira për popullin mik shqiptar.
Angelos M. Kappas,
Profesor i Kirurgjisë në Universitetin e Janinës
Diplomuar në Shkollën Zosimea të Janinës”/Përkthimi: Respublica
