Nga Rea Shundi

Me pelqen ta shoh ate qe e kam perballe,
qe me paraqitet e venitur dhe e bukur;
fatkeqesisht, e ndjej se me mungon diçka
nga fusheveshtrimi, im i paafte.

E ndjej se s’e kam aftesine me si atehere
per te kundruar drejt, e per te pare
gjera qe sot kaq endshem me veniten
dikur, i enderroja sot, lutem per t’i pare.

Ato pamje me vine si edhe shume vargje
ne fund, ato qe japin perdrejt synimin tim.
Jane te thyera, fragmente-fragmente
s’kane as koherence as desherim.

Por jane ashtu me nje qellim gjithmone
Te tregojne me mire se s’jane ato qe duken
Se bota qe na rrethon perbehet nga shtresat nga rrudhat,

Nga emrat e seciles sere.
Nuk ka fund ne nje dite te marre
Nuk ka emer per nje artist
Nuk ka as edhe syze per te pare
gropen e thelle ne mes te irisit.

E ka nje emer diku, ne liber, por
jo ne gropezen e shpirtit tim.
Ai nuk eshte shpirti im me.