Reflektim vetjak nga Klodeta Dibra
Jetojmë në bashkëjetësën tonë, me dëshirë apo të detyruar. Dëgjojmë me veshët hapur e herë-herë dyllosur, pra bëjmë kinse sikur (nuk) dëgjojmë. Shohim me sy hapur, por edhe mbyllur. Flasim sinqerisht, tinëzisht, ballazi, çuçurisim në vesh apo prapa krahëve. Dashurojmë e urrejmë. Dhe natyrshëm pyesim: a vërtet jetojmë, dëgjojmë, shohim, flasim, dashurojmë, urrejmë? Por për çfarëdo që dëgjohet, shihet, flitet, dashurohet e urrehet, ka përherë shuplakarrahës (alias duartrokitës).
Po për cilin apo cilët rrihen kaq fort shuplakat? Për mësuesin, që përcjell dije dhe edukon? Për mjekun, që shëron e shpëton jetë? Për inxhinjerin, që ndërton rrugë e ura? Për policin, që na e bën jetën më të sigurtë? Për ushtarin, që na mbron? Për gjykatësin, kur jep dhe bën drejtësi?
Për shkrimtarin e poetin, që na kultivojnë shijet? Për muzikantin dhe aktorin që na ushqejnë shpirtin? Për ironi të fatit, shumë pak rrahen shuplakat për to, por shumë e shumë deri në skuqje e përvelim të pëllëmbëve për logopëgërësit (alias fjalëbaltosësit, fjalëbajgët, fjalëhaletë, fjalëshpifësit, fjalëqenefërit…).
Mesa duket shqisat tona kanë ende nevojë të mprehen.
