Nga Gladiola Busulla
Jeta,
fluturim, në një qiell enigmash,
që nuk i gjendet fundi.
E ardhmja,
një kanavacë misterioze, e gjitha në të bardha.
E kaluara,
një tablo, mbi të cilën së dyti nuk mund të pikturosh.
E tashmja,
lutet për butësinë e një prekjeje që quhet fat.
Dashuria,
Herë shfaqet e zjarrtë, e herë plot hije të zeza dëshpëruese.
Herë si trishtim njëngjyrësh blu, e herë si dhembje e padurueshme.
Koha,
ngadalë muzgun nis të pikturojë mbi portrete
dhe agimi i ngjan një ëndrre të zhgjëndërrt.
Ndodh,
që pranvera, janarin të mbushë me lule
dhe korriku të dridhet nga thëllimi i shkurtit.
Ndodh,
që dielli të mos lindë dhe sërish të shpresosh…
