Nga Irma Kurti
° Të jetosh në Bergamo, në veri të Italisë, në këto kohë do të thotë të marrësh frymë në një qytet fantazmë: shkolla, universitete, biblioteka dhe palestra të mbyllura, të gjitha aktivitetet didaktike, kulturore, sportive janë anuluar për shkak të përhapjes së virusit Covid-19. Qyteti është tkurrur, është zvogëluar dhe, ndonëse nuk mungojnë ditët me diell, rrugët janë të shkreta, baret e lokalet bosh, autobusët shkojnë e vijnë duke trasportuar pak njerëz. Një situatë surreale.
Tani nuk mund të puthemi më, nuk mund të përqafohemi, nuk mund të rrimë pranë njëri – tjetrit, por në një distancë prej një metri dhe të respektojmë rregulla dhe kufizime që na imponohen nga situata e jashtëzakonshme. Liria jonë është kufizuar: nuk mund të shkojmë as në lokale ku ka njerëz, në kinema, në biblioteka.
Çfarë nuk është i kufizuar në këto momente është pikërisht mendimi, mendimi ynë. Atë nuk duhet ta lidhim vetëm me këtë situatë, me virusin. Atë duhet ta lëmë të lirë, të mos t’i vëmë kufi. Ta çojmë në vendet më të bukura ku kemi qenë, në çastet më të lumtura që kemi kaluar me njerëzit e shtrenjtë. Ta marrim me vete gjatë një shëtitjeje në park, teksa lexojmë një libër të bukur, tek qëndisim, shkruajmë, vizatojmë dhe i biem kitarës. Atëherë mendimi ynë do të jetë i lirë, i lehtë, i kthjellët si ajri. Edhe tani që jeta duket sikur është paralizuar dhe ka mbetur pezull.
Pjesë nga shkrimi i botuar në gazetën “Voice of albanians” në Zvicër- Faleminderit Elida Buçpapaj!
Cronaca di una città fantasma
° Vivere a Bergamo in questo momento significa respirare in una città fantasma: scuole, università, biblioteche e palestre chiuse, tutte le attività didattiche, culturali e sportive sono state cancellate a causa della diffusione del virus Covida-19. La città si è ristretta, e, anche se non mancano i giorni di sole, le strade sono deserte, i bar vuoti, gli autobus vanno e vengono, con poche persone a bordo. Una situazione surreale.
Ora non possiamo più baciarci, non possiamo abbracciarci, non possiamo stare uno accanto all’altra, ma a una distanza di un metro e rispettare le regole e le restrizioni imposte da questa situazione di emergenza. La nostra libertà è limitata: non possiamo nemmeno andare in posti dove ci sono persone, nei cinema, nelle biblioteche.
Ciò che non è limitato in questi momento è proprio il nostro pensiero. Quello non dobbiamo associarlo solo a questa situazione, al virus. Dovremmo lasciarlo libero, non mettergli limiti. Dobbiamo portalo nei posti più belli in cui siamo stati, nei momenti più felici che abbiamo passato con persone amate. Portarlo con noi in una passeggiata nel parco, mentre leggiamo un bel libro, mentre ricamiamo, scriviamo, disegniamo e suoniamo la chitarra. Così, il nostro pensiero sarà libero, leggero, limpido come l’aria. Anche ora che la vita sembra paralizzata e sospesa.
Un estratto dall’articolo pubblicato sul giornale “Voice of Albanians” in Svizzera.
Grazie al giornalista e l’editore Elida Buçpapaj per la pubblicazione!
