Manteli i yjeve vezullon
mbi puthjen cigane.
Krahët zeshkanë
pushtojnë gjithë dhembjet e botës.
Nën tingujt e trishtë të flamencos
era pranverore lëmon –
flokët e errët si nata.
Vagëllohet agimi
në cicërima dallëndyshesh.
Aromë *azahari andaluzian,
kundërmon gjithësia.
Në sytë e zinj abanoz
mund të lexosh a të vësh baste me fatin.
Për vajzat që fundet tundin,
aq fort këmbët i rrahin mbi tokë.
E duele të përgjakshme ndezin,
kur vështrimet – me ëndrrat kryqëzojnë.
Për djemtë që enden në kërkim të vetes,
E dragonjtë e jetës, pa drojë i përballin.
Për zjarret që digjen, daullet që bien.
Për Ederlezin cigan që kumbon
Në shtatë notat e shpirtit.
Nata e përhumbur, shkumake,
vallëzon me fytyrën drejt qiellit.
Dhe piklat e shiut të shpresës
Përkëdhelin mëngjesin.
*Azahar – ‘Çel portokalli’ në spanjisht, rrjedh nga arabishtja zahrah që do të thotë ‘lule’. Është marrë nga Nuestra Señora del Azahar, që do të thotë “Zoja e Lules së Portokallit”, për shkak të pemëve agrume që rrethojnë një kishë kushtuar Virgjëreshës Mari pranë Murcias, në Spanjë.
