Nga Gladiola Busulla
Dritëzat u shuan në pupilat e mia.
Lotët ëndërrojnë të shndrisin muzgëtirat.
Hijet notuese kridhen
mbi detin kaltëror të trishtimit.
E dhembjet – fshikullojnë rrezet e diellit
në flokë, në arterie, në krejt shpirtin tim.
Malli i zbehur nga vitet e brishta
derdhet në lumë si një poezi e harruar,
si një peng i vjetër që humbet në rrjedhën e tij.
Nata zhvesh petkun e errët.
Ngjyhet me purpurin e çmendur të agimit.
Dhe me një buzëqeshje shtinjake,
u dorëzohet trilleve të lashta sa Toka.
