Përpara se të kritikohet, është e drejtë edhe të pranohet shkalla e asaj që ka arritur Presidenti Macron. Nuk po bëhet mjaftueshëm për këtë, por kjo është hera e parë që një president i Republikës së Pestë, rizgjidhet.
Po. Është e vërtetë. Presidentët e kanë rimbajtur Elysee edhe më parë. Por si François Mitterrand në 1988 dhe Zhak Shirak në 2002 ishin pothuajse në opozitë në periudhën para votimit.
Në të dyja rastet, qeveria ishte në duart e armiqve të presidentit, për shkak të zgjedhjeve parlamentare afatmesme. Edhe pse në detyrë, Mitterrand dhe Chirac ishin politikisht të pafuqishëm, por kjo duket se i ndihmoi kur “rrota u kthye përsëri” dhe ata e gjetën veten përsëri në krye. Sa i përket fitores së De Gaulle në 1965, ai nuk ishte zgjedhur kurrë nga populli.
Pra, Emmanuel Macron është presidenti i parë në kohët moderne që pasi ka drejtuar për një mandat të plotë çdo aspekt të politikës së jashtme dhe të brendshme, ka fituar sërish besimin e popullit.
Ai e ka bërë këtë me dy metoda, e para prej të cilave premton mirë për 5 vitet e ardhshme, e dyta më pak.
Rezultatet tregojnë se të fshehur nën masën e mediave sociale, të pasurit arrogantë parisienë, turma e zemëruar provinciale, por edhe miliona francezë të shtresës së mesme mendojnë se Emmanuel Macron nuk ka qenë aspak një president i keq.
Këta njerëz vlerësojnë se papunësia nuk është më një çështje politike, kryesisht për shkak të reformave të Macron. Ata mendojnë se trajtimi i tij i Covid-it ishte kompetent dhe ata (ndoshta) pajtohen se rritja e moshës së pensionit është e pashmangshme.
Ata gjithashtu dallojnë një lider që mund të mbajë më shumë në skenën ndërkombëtare. Ata janë të kënaqur që është dikush në Elysee me shtatin për të folur drejtpërdrejt me Putin edhe nëse kjo ishte një përpjekje e pafrytshme.
Dhe ata mendojnë se nën Macron, Franca mund të aspirojë të marrë drejtimin në Evropë, në një kohë kur vizioni i tij për autonomi më të madhe ushtarake dhe ekonomike për BE-në po duket gjithnjë e më i rëndësishëm. Kontrasti në këtë front me Marine Le Pen nuk mund të mos ishte më i fortë.
Sidoqoftë, aspekti i dytë i metodës së ndjekur nga Macron është më problematik dhe këtu nisin problemet.
5 vjet më parë, Macron bëri një lojë të shkëlqyer brenda politikës franceze.
Duke pushtuar elektoratin e qendrës, ai shkatërroi dyshen e vjetër të konservatorëve dhe socialdemokratëve dhe duke përdorur fuqinë e Republikës së Pestë të De Gaulle, ai instaloi një sistem qeverisjeje shumë të personalizuar dhe shumë të përqendruar nga Elysee.
Opozita u detyrua të qëndrojë në “ekstremet” majtas apo djathtas, për të cilat ai besonte se nuk mund të përbënin kurrë një kërcënim real. Deri tani ka pasur të drejtë, siç e tregojnë edhe këto zgjedhje.
Por këto zgjedhje kanë demonstruar edhe diçka tjetër: se gjithnjë e më shumë njerëz në Francë tani janë të përgatitur të përqafojnë “ekstremet”. Ata e bëjnë këtë sepse falë revolucionit të suksesshëm të Macron nuk kanë ku të shkojnë tjetër nëse nuk duan atë.
Shumë prej këtyre votuesve – veçanërisht miliona që votuan për kandidatin e së majtës ekstreme Jean-Luc Mélenchon – tani duan hakmarrjen e tyre ndaj kreut të shtetit të sapozgjedhur.
Ata shpresojnë se mund ta bëjnë këtë në zgjedhjet parlamentare që do të mbahen në qershor. Por nëse kjo nuk funksionon, ata ëndërrojnë për një “raund të tretë” social në shtator që mund të marrë formën e demonstratave kundër Macron në rrugë, veçanërisht nëse ai deri atëherë nuk ka nisur një valë të re reformash.
Emmanuel Macron, pa dyshim do të fillojë këtë mandat të dytë duke premtuar një lloj të ri qeverisjeje. Ai thotë se do të jetë më shumë dëgjues i qytetarëve. Ai e di se ka plagë që duhet të shërohen. Problemi është se ai e ka thënë një gjë të tillë edhe më parë dhe shumë njerëz thjesht nuk e besojnë më.
“Këto zgjedhje treguan se ka dy Franca kundërshtare. Gjithashtu zbuluan një tendencë në rritje për herë të parë që njerëzit të thonë se kampi i kundërt nuk është legjitim.
Zgjedhjet e kaluara përfunduan gjithmonë me dikë që njerëzit e njihnin si president të të gjithë francezëve. Nuk jam e sigurt se është më kështu” – thotë gazetarja Natacha Polony. Marrë nga BBC, përshtati në shqip LAPSI.al
