Nga Gladiola Jorbus
Mbi varrin tim, ti mos qëndro!
Duke qarë e mallkuar qiellin.
Aty nuk shtrihem në vetmi,
nën qiparisin që mban zi.
Edhe pse jeta mori fund.
Nuk jam nën tokë.
Por jam gjithkund.
Do të bëhem erë dhe pikëz shiu.
Do të bëhem flutur e fjollë dëbore.
Do të jem e para rreze dielli
që troket në dritaren tënde.
Do të jem pulëbardha
që valën puth.
Do të jem e arta, kokrrizë rëre.
Do të jem një yll që shndrin i strukur,
bulëzimi i gonxhes së pakëputur.
Në varrin tim, mos mbill trishtim!
Kaq lehtë nuk prehet, shpirti im!
Do të bëhem fjalë, do të bëhem frymë.
Do të bëhem djep.
Dhe ëndrrat butë… do t’i përkund.
Andaj mbi varr, mos më vajto!
S’ do të jem aty!
Do të jem gjithkund!
Po mpaken rrokaqiejt
Nata bëhej e bruztë
mbi rrokaqiejt që i largoheshin tokës.
Koha segmentohej në fragmente.
E njerëzit rendnin pas ëndrrave të thyera.
Përtej nesh, në kufijtë e qenies,
fryma e natës shtrihej…
mbi trupat që jehonin trishtim.
Derdheshin gllënjkat e lotëve,
në shtratin e ndërtuar me dru bardhajkë.
Gjuhët e flakës së dashurisë
belbëzonin lamtumirën e fundit.
Nën rrokaqiejt që mpakeshin nga dëshpërimi.
Bardhajkë – Dru i kalbur në ngjyrë të bardheme, që thërrmohet lehtë.
