Nga Gurakuç Kuçi
Raporti i Escobar-it i paraqitur në Kongresin Amerikan ka nxjerrë në pah dështimin e plotë të diplomacisë së Kosovës. Paaftësia dhe mungesa e ndërgjegjësimit të z. Bill Huizenga, anëtar i Komisionit të Punëve të Jashtme, e kanë përforcuar më tej dështimin e diplomacisë së Kosovës.
Pyetja e Huizengas, duke ngatërruar Siberinë për Kosovën, nënvizon shkallën e painformimit të tij për çështjet kritike me të cilat përballet Kosova.
Pyetja që Huizenga i bëri Escobar-it, “A po planifikon administrata Biden që të vazhdojë përdorimin e sanksioneve për të adresuar rrjetet e influencës ruse në Siberi dhe përtej, mmm, në rajonin e Baltikut Perëndimor?” vetëm ekspozon thellësinë e qasjes së tij të painformuar. Ky hetim i pakujdesshëm dëshmon se atij askush nga Kosova nuk është munduar ta njoh me problemet dhe shqetësimet aktuale të Kosovës, duke e lënë vendin të pambrojtur ndaj kërcënimeve dhe manipulimeve të jashtme.
Përgjigja e Escobar-it me një “po” të thjeshtë ndaj pyetjes së gabuar të Huizenga-s është një dëshmi e paaftësisë së kanaleve diplomatike të Kosovës. Duke mos korrigjuar gabimin e Huizengas dhe duke mos i dhënë atij informacionin e saktë, Escobar e përkeqëson më tej problemin. Kjo tregon se makineria diplomatike e Kosovës është më shumë e shqetësuar me punësimin e militantëve dhe ruajtjen e një fasade të kontrollit sesa me angazhimin diplomatik.
Pasojat e këtij gabimi diplomatik janë të rënda. Me Huizengan të mbajtur në errësirë për sfidat aktuale me të cilat përballet Kosova, interesat e kombit mbeten të pambrojtura në skenën ndërkombëtare. Kjo neglizhencë minon kredibilitetin dhe fuqinë e negociatave të Kosovës, pasi u mundëson forcave të jashtme të shfrytëzojnë mungesën e vetëdijes së shumë organeve funksionale të aleatëve të Kosovës.
Një shfaqje e tillë në Kongresin Amerikan duhet të veproj si një thirrje zgjimi për komunitetin diplomatik të Kosovës.
Kosova nuk mund t’ia lejojë vetes t’i fshijë dështimet e saj nën qilim dhe t’i drejtohet të tjerëve me terma si “tigër prej letre”. Është koha e fundit për një introspeksion (vëzhgim i brendshëm, reflektim mbi veten) të plotë dhe transparent, duke pranuar mangësitë dhe për të hartuar një strategji të fortë për të rindërtuar reputacionin e saj diplomatik.
Rrëshqitja e Huizenga-s duhet të shërbejë si një kujtesë e qartë e nevojës urgjente për reforma gjithëpërfshirëse brenda aparatit diplomatik të Kosovës. Pa një ndryshim rrënjësor në qasjen e tyre, kombi do të vazhdojë të njolloset nga gabime të turpshme dhe, më keq akoma, do të mbetet i pambrojtur ndaj presioneve të jashtme dhe shkeljeve të sovranitetit të tij.
Si përfundim, dështimi diplomatik i Kosovës, i shoqëruar me pa-informimin e Huizenga-s, paraqet një pamje të zymtë të një kombi të papërgatitur për të lundruar në ujërat e pabesa të diplomacisë ndërkombëtare. Një rivlerësim kritik i strategjive të tyre dhe një përkushtim për transparencë dhe llogaridhënie janë të vetmet rrugë përpara nëse Kosova aspiron të sigurojë një pozitë të fortë dhe të respektuar në skenën globale.
