Sot sjellim për lexuesit vargjet e poetit italian Antonio Forgione.
Antonio Forgione ka lindur në Vallata (Avellino – Itali) në dhjetor ’47, në një familje modeste dhe të madhe. Pas shkollës së mesme, ai u regjistrua në Fakultetin e Sociologjisë në Universitetin e Napolit. Që në moshë të re, Forgione iu përkushtua poezisë, të cilën e donte thellësisht. Pas vitesh, ai vendosi të merrte pjesë në konkurse ndërkombëtare, duke fituar disa çmime, ku përfshihet edhe poesia “Deti.” Antonio ndodhet nën përkujdesjen, ndihmën e çmuar të kuratorit, Giovanni Nufrio, mikut të tij më të afërt. Ai u bë pjesë e antologjive të ndryshme dhe Enciklopedisë së Poetëve Bashkëkohorë Italianë, (2021) nga Aletti editore. Forgione shkroi librin e poezive, “Come un volo di rondini – Si fluturimi i dallëndysheve” me parathënie nga Alessandro Quasimodo. Kohët e fundit, është përzgjedhur për t’u bashkuar me projektin kulturor dhe editorial “Poetët e Mijëvjeçarit të Ri” përkrah “Cisampe” dhe do të ketë nënshkrimin e katër autorëve prestigjiozë: Giuseppe Aletti, Alfredo R. Mogol, Alessandro Quasimodo dhe Francesco Gazzè. Tashmë Forgione është përfshirë në hartën botërore të poetëve “Poetry Sound Library” menaxhuar nga Giovanna Iorio.
Një falenderim të veçantë kuratorit Giovanni Nufrio.
DETI
E shikoja shpesh
Nga ajo tarracë e varur në boshllëk
dhe mendoja për sekretet e shumta
Që di dhe të shumë dashurive të pafata
Të cilat në përqafimin e tij të butë i shtrëngoi.
Natën deti një përshtrirje e qetë uji është
Që nën dritën e hënës shplodhet
E palumturinë dhe mendimet e tij transmeton.
Deti më fliste për aventura dhe vdekje,
të popujve që e kanë sfiduar dhe fituar,
Më flet për sirenat magjepsëse dhe pa lot,
dhe për Uliksin.
Në perëndim deti më shpie
Në prehrin e tij të ngrohtë
E në valëzimet e tij të bardha,
Shoh përsëri atë, atë që iku e mbështjellë
Me heshtjen e mbrëmjes dhe të shkumës,
Me zhytje këngësh të valëve
Dhe të legjendave që flisnin për historitë
Dhe engjëjt e vegjël, të plagosur
Duke ëndërruar një lodër dhe një ëmbëlsirë.
Më përqafo e dashur, për dore mbamë!
Në këtë botë nuk dua më të qëndroj
Merrmë me vete
Me vela të kaltra dhe zefirë delikatë
Ku lulet nuk qajnë, dhe fëmijët buzëqeshin,
E të lumtur vrapojnë
në kopshte të lulëzuara dhe me diell.
Oggi portiamo ai lettori i versi del poeta da Avellino Antonio Forgione.
Antonio Forgione nasce a Vallata (Avellino) nel mese di dicembre del ‘47 da una famiglia modesta e numerosa. Dopo il liceo, si iscrive alla Facoltà di Sociologia all’Università degli Studi di Napoli. Fin da giovane, Forgione si dedica alla poesia, che ama profondamente. Dopo anni, decide di partecipare a dei concorsi internazionali, vincendone parecchi premi, tra cui con la poesia “Il mare.” Antonio si avvale del prezioso aiuto del curatore, Giovanni Nufrio nonché amico. Lui entra a far parte, di varie antologie e dell’Enciclopedia Dei Poeti Contemporanei Italiani, (2021) della Aletti editore. Forgione ha scritto il libro di poesie, “Come un volo di rondini” con la prefazione di Alessandro Quasimodo. Ultimamente è stato selezionato, per aderire, al progetto culturale ed editoriale “Poeti del Nuovo Millennio” a confronto, “Cisampe” e avrà l’introduzione di quattro firme prestigiose: Giuseppe Aletti, Alfredo R. Mogol, Alessandro Quasimodo e Francesco Gazzè. Tutt’ora Forgione è inserito nellla mappa mondiale dei poeti “Poetry sound Library” gestita da Giovanna Iorio.
Un Grazie al suo curatore Giovanni Nufrio
IL MARE
Lo guardavo spesso,
da quel terrazzo penzoloni
nel vuoto, e pensavo ai tanti segreti
che conosce, e ai tanti amori sfortunati,
che ha stretto nel suo morbido abbraccio.
Il mare di notte è una quiete distesa d’acqua,
che riposa al chiarore della luna,
e trasmette la sua infelicità e i suoi pensieri.
Il mare mi parlava di avventure e di morte,
di popoli che lo hanno sfidato e vinto,
mi parla di sirene ammalianti
e senza lacrime, e di Ulisse.
Al tramonto il mare, mi porta via
nel suo grembo caldo, e tra i suoi candidi flutti,
rivedo lei, lei che andò via avvolta
nel silenzio della sera, e dalla schiuma,
col sommerso cantare delle onde
e, delle leggende che parlavano di storie
e di piccoli angeli, feriti,
sognando un giocattolo e un dolce.
Abbracciami amore, tienimi per mano,
non voglio più restare in questo mondo,
portami con te
con azzurre vele, e zefiri delicati
dove i fiori non piangono, e i bimbi, sorridono,
e corrono felici, in giardini in fiore e assolati.
Përgatiti dhe përktheu Angela Kosta Akademike, shkrimtare, poete, eseiste, kritike letrare, redaktore, promovuese, gazetare
Preparato e tradotto in italiano da Angela Kosta scrittrice, poetessa, saggista, critica letteraria, redattrice, traduttrice, giornalista
