Më 18 mars 2018, isha vetëm në shtëpi në San José, Kosta Rika, duke pirë një filxhan çaj, pa e ditur se jeta ime do të ndryshonte. Mora një njoftim me e-mail me temën “Rezultati i përzgjedhjes së bursave”. Rrahjet e zemrës m’u shtuan ndërsa e lexova dhe u lumturova. Më kishin zgjedhur të merrja një bursë të plotë për një diplomë master në drejtimin e dirigjimit në Konservatorin e Muzikës në Shangai.
Më në fund, do të mund të thellohesha në përrallat e lashta të dragonjve dhe legjendat e vjetra të Kinës, të cilat më kishin magjepsur gjithmonë.
Pesë muaj më vonë, mbërrita në Shangai, duke hyrë në një botë krejtësisht të re. Në aeroport, dy nga miqtë e mi nga Kosta Rika më prisnin dhe më shoqëruan në konviktin në rrugën “Lingling”.
Më kujtohet qartë kur iu afrova ndërtesës së konviktit nr. 3, duke u tërhequr nga melodia e ëmbël e një dizi (flauti kinez), i cili ishte krejtësisht i ndryshëm nga gjithçka që dëgjoja në vendin tim.
Të nesërmen shkova në kampusin në rrugën “Fenyang” dhe ato ndërtesa më lanë pa mend, pasi shkolla e muzikës në vendin tim është shumë e vogël në krahasim me to.
Në Kosta Rika e mësova mirë teknikën e dirigjimit. Megjithatë, ishte profesori im, Cao Tongyi në Konservatorin e Muzikës në Shangai, ai që më udhëhoqi në ngritjen e aftësive të mia. Mësimet e tij theksuan jo vetëm vëmendjen e përpiktë ndaj detajeve, por edhe artin e lejimit të muzikës të rrjedhë po aq me hijeshi sa tai chi.
Sipas mendimit tim, ky është thelbi i jetës në Kinë. Mund ta shihni në çdo cep, kur shikoni trafikun, ose në rrugën që njerëzit ecin drejt metrosë, madje edhe se si funksionon sistemi i dërgesave në të gjithë Kinën. Në mënyrë të ngjashme, muzika mund të kapërcejë kufijtë e letrës, duke rrjedhur nga muzikanti te audienca, duke pasuruar botën me një notë në një kohë.
Gjatë pandemisë Covid-19, më duhej të kthehesha në Kosta Rika, por tashmë mbaja një pjesë të Kinës në zemrën time. Kam dhënë mësime muzike në një shkollë në vendin tim. Një ditë u prezantova nxënësve të klasës së tretë dhe të katërt këngën popullore kineze “Molihua”, që do të thotë “Jasemini”. Reagimet e tyre të para ishin shumë interesante. Disave u pëlqeu melodia, ndërsa të tjerë ishin të hutuar për shqiptimin, veçanërisht për germën “zh”, që nuk e kemi në spanjisht. Javën tjetër, disa nga nxënësit e mi po pyesnin më shumë për Kinën dhe njerëzit e saj, kështu që i kushtova orët e mia të muzikës për të folur rreth saj dhe për të dëgjuar më shumë muzikë kineze. Javë më vonë, e gjithë shkolla pyeti pse ishin zgjedhur vetëm disa nota për të kënduar këtë këngë të bukur, një përgjigje që më befasoi. Atëherë, e kuptova se muzika është një nga mënyrat më të mira për t’u treguar njerëzve kulturën e një vendi tjetër.
Muaj më vonë, unë dhe nxënësit e mi krijuam një video performancë të “Molihua” për të përkujtuar 72-vjetorin e themelimit të Republikës Popullore të Kinës. Ambasada e Kinës në Kosta Rika e ndau atë në platformat e saj të mediave sociale.
Këtë vit, më 8 mars, më në fund munda të kthehesha në Shangai për të mbaruar masterin, për t’u takuar përsëri me miqtë dhe kolegët e mi, për të përgatitur një koncert me korin “The Voice of the World”, nga Divizioni Ndërkombëtar i Edukimit i Konservatorit të Muzikës në Shangai. Eksplorimi i Kinës vazhdon përmes muzikës së saj.
Nuk kam fjalë të shpreh kënaqësinë dhe mirënjohjen e plotë që përjetoj dhe çdo ditë ndihem i bekuar që jam këtu.
Sipas mendimit tim, Shangai po bëhet qendra globale e muzikës klasike. Këtu mund të ndiqni koncerte të artistëve të mëdhenj, si pianistët kinezë Lang Lang dhe Wang Yujia, si dhe mezo-sopranon amerikane Joyce DiDonato, sopranon gjermane Diana Damrau, së bashku me orkestrat, duke përfshirë Orkestrën Simfonike të Londrës, Orkestrën Simfonike të Shangait dhe Korin Kombëtar të Shtëpisë së Operës.
Për më tepër, zgjuarsia e kompozitorëve kinezë, si Tan Dun, është vërtet mbresëlënëse. Ai përdor ujin si një instrument muzikor dhe integron fletë letre për të ngjallur ndjesi unike në operën bashkëkohore kineze, një përvojë që nuk përjetohet askund tjetër.
Është gjithashtu një përvojë e këndshme të shijosh një përzierje të muzikës perëndimore dhe kineze kur ndjek koncerte me stile të ndryshme, apo edhe përshtatje të kompozimeve të njohura, si “The Phantom of the Opera”, e cila debutoi interpretimin e saj kinez në Teatrin e Madh të Shangait në maj.
Studimi në Kinë dhe zhytja në muzikën e saj ka qenë një udhëtim i mrekullueshëm për të zbuluar harmoni të reja të rrënjosura në pentagram, duke më njohur me tinguj të ndryshëm të prodhuar nga instrumentet muzikore kineze si erhu – një instrument muzikor me hark me dy tela – dhe suona – një instrument frymor prej druri.
Tani e tutje, misioni im do të jetë të ndaj në mbarë botën këtë përvojë të mrekullueshme muzikore, e cila është arsyeja që unë jam duke punuar për të sjellë në skenë një propozim të ri muzikor me një kor dhe orkestër në muajt e ardhshëm.
“Shpresoj të përhap gëzimin e muzikës kudo dhe besoj se aspiratat e mia do të lulëzojnë këtu në Kinë”,- deklaroi 37-vjeçari nga Kosta Rika, Edwin Montealegre, i cili është dirigjent muzikor me diplomë Master i Arteve nga Konservatori i Muzikës në Shangai. Aktualisht, ai është në proces të krijimit të një kompanie muzikore për shfaqje në Shangai./Artikulli dhe foto janë ofruar nga CRI.CN
