BARDHEZI
I buzëqesha ëmbël plot çiltërsi,
i dhashë dorën me përzemërsi,
i dhashë forcë kur s’kish njeri.
Gëzimi i saj e gufonte zemrën,
hidhërimi i saj e këpuste zemrën,
që pareshtur i jepte veçse
dashuri, mirësi dhe lumturi.
I dhashë vetëm bardhësi.
Por Zoti është xheloz ndaj nesh.
Ki respekt dhe për veten o njeri!
Ndalu!
Njësoj si të zezës ngjyrë
ca njerëzve u mungon drita
dhe lëshojnë vetëm zgjyrë.
Ndalu!
Se Zoti është xheloz ndaj teje.
Të zezës mos i jep më dritë,
mos i jep më bardhësi,
që mos të duket
më e sterrosur,
akoma më e nxirosur,
akoma dhe më e katranosur.
Zër mend o njeri!
Ndaji gjërat.
Ja kështu:
Bardh
e
zi.
Ilirian Dahri
Ilirian Dahri
ECIM ECIM
(Poezi kushtuar romëve në përgjithësi dhe në veçanti atyre që jetojnë në viset shqiptare)
Hiqni kunjat, mblidhni çadrat,
me kanistrat të merren vajzat,
nënat të rregullojnë çilimiun,
mbërtheni kuajt, lidhni ariun.
Se gaz e hare po kërkon bota,
daullet përgatitni për dasma,
shpejt gërnetat fusni në trasta,
ecim, ecim vëllezër e motra.
Ritëm e lëvizje kërkon rrota,
simbol i diellit e simboli jonë,
tinguj t’ëmbël gjer natën vonë,
se gaz dhe hare dëshiron bota.
Mbushini koshat me këngë,
të keqen kalojeni në shosha,
sepse ajo ka peshë të rëndë,
ecim ecim vajza e djelmosha.
Në boshte le të lëvizë rrota,
se karrocat i kemi të forta,
se zanatin na e lanë të parët,
ata mjeshtrat e argjendarët.
Punuan floririn dhe bakrin,
e farkëtarë që rrihnin shatin,
që nga lashtësia këto zeje,
i patëm, i kemi ndër deje.
Të mëdhenjtë shkruan për ne,
Pushkin, Lorka dhe Merime.
Për Karmenin dhe për cigane,
e gjuhën tonë indoeuropiane.
Jetojmë në shumë kontinente,
qielli dhe toka për ne s’ka kufi,
lëvizim shpesh në ato vende,
që Krijuesi i bëri si me magji.
Se jeta pa liri, na bëhet verem,
ecim pra ecim, gelem gelem,
plot hare, pa bujë e pa bëma,
ecim pra ecim. Opre Roma!
LOTËT E QAFË BOTËS
Atë ikje,
ato tmerre,
s’i fal dot.
Ende sot.
Për jetimët,
pas tumaneve,
pikon lot.
Çfarë mërie!
Ça mërie!
Sot e mot.
Gjakun?
Gluhën?
Dot s’i njohe?
Zot o Zot?
N’ato si?
N’ato sy?
S’të vanë lot?
Ilirian Dahri
BABAIT
Kanë kaluar shumë vite,
qëkur na le dhe ike.
Kulloj.
Bulëzat e djersës së ndershme,
kujtoj.
Zgjohen kujtime të largëta,
të vagullta.
vajtoj.
Vështrimin e butë,
buzëqeshjen e ëmbël,
lotoj.
Humboj,
në zbrazëtinë
që më krijohet në zemër.
Marrin valë kujtimet,
vlojnë,
valët e zërit tënd,
kumbojnë.
Kujtoj një çast vullnetin e Zotit,
dhe s’dua që atje lart,
me fjalët e mia, o babi,
të të lëndoj.
