Irene Doura-Kavadia mban titullin e 2 Diplomave Master (MA në Comparative & MSc. dhe Computational Linguistics). Irene ka punuar si tutore e gjuhëve të huaja në: anglisht, gjermanisht, frëngjisht e spanjisht si dhe përkthyese e bashkëpunëtore kërkimesh. Irene është pronare në CEO “ACADEMY CENTRES”. Si shkrimtare (autore, poete, eseiste) ajo ka marrë pjesë në konkurse të ndryshme letrare dhe ka marrë çmime, vlerësime dhe nderime përkatëse, si në Greqi ashtu edhe në vende të tjera të huaja. Irene është anëtare e Unionit Kombëtar të Shkrimtarëve, Bashkimit për Trashëgiminë Kulturore Greke, Akademisë Botërore të Paqes, International “World Poets Society”, Unionit Letrar Australian “Diasporic”, UNESCO Letters, Arts & Sciences Node GR, World Philosophical Forum, dhe American “International Writers Association”. Puna e saj është vlerësuar gjithashtu nga shumë Organizata Kombëtare dhe Ndërkombëtare, nga “Women Leaders – 2019 dhe 2020”, dhe nga “Who Is Who – Purple Edition, 2020”.
Në vitin 2020 Irene u emërua Sekretare e Përgjithshme e Writers Capital International Foundation në Greqi.
Irene ka lindur në Athinë; që nga fëmijëria është angazhuar në studimin, shkrimin dhe mësimin e gjuhëve të huaja. Është diplomuar në Fakultetin e Gjuhës dhe Letërsisë Gjermane (Universiteti Kombëtar & Kapodistrian i Athinës), ku më pas iu dha e drejta për specializim në gjuhësi. Më tej, ajo u nderua me Gradën Master (MSc.) në Gjuhësi Kompjuterike (Fakulteti i Gjuhësisë në Universitetin Kombëtar & Kapodistrian, Fakulteti i Inxhinierisë Kompjuterike dhe Robotikës – Universiteti Teknik Kombëtar). Irene ka punuar si vullnetare në ekipin kërkimor të Institutit Kombëtar për Kërkime dhe Teknologji “Demokritos” (Dpt. of Microelectronics) dhe ka marrë pjesë në Konferencën Ndërkombëtare mbi Inteligjencën Artificiale (Paper 2004, Irene Doura et al.)
Irene është përfshirë në projekte ekspozitash të ndryshme, festivale arti dhe ngjarje të tjera kulturore dhe veprat e saj janë recituar në shumë konkurse poetike dhe muzikore, festivale dhe veçori arti, si në Greqi ashtu edhe jashtë saj. Irene ka koordinuar si konkurset letrare, ashtu edhe Ekspozitat Ndërkombëtare të Arteve të Bukura. Poezitë dhe tekstet e saj janë botuar në revista letrare, antologji, përmbledhje me tregime të shkurtra, enciklopedi letrare online dhe faqe interneti të cilat promovojnë letërsinë dhe kulturën (Qipro, Itali, Spanjë, Indi, Australi, Kanada, SHBA, Amerikën Latine, Korenë e Jugut, Brasil, Japoni, Vietnam, Rusi, dhe vende të Ballkanit). Librat e saj arsimorë dhe letrarë – si në greqisht ashtu edhe në anglisht, mësohen në disa institucione private si dhe shkolla shtetërore në Greqi, Qipro dhe vende të tjera evropiane në nivele të ndryshme arsimore. Aktualisht Irene jep një sërë leksionesh si pedagoge e gjuhëve të huaja, përkthyese, si dhe oratore në kongreset ndërkombëtare, konferencat dhe ngjarjet e tjera kulturore të cilat përfaqësojnë vendin e saj. Irene është gjithashtu Kryeredaktore në Shtëpinë Botuese ndërkombëtare Writers International Edition, anëtare ekzekutive e International Who Awards, anëtare e Komitetit Organizativ të Forumit Filozofik Botëror dhe anëtare e Bordit të dy Sindikatave. Irene është koordinatore e bashkimit kulturor rajonal “Sofia Befon” në Athinë dhe “Miqtë e Kryqit të Kuq”, dhe dëshiron që sa më shpejt të jetë një ambasadë kulturore e Greqisë jashtë vendit.
HIJESHIA E NJË GRUAJE
Në velat transparente të përqafimit të kohës,
Një melodi e ëmbël në mbytjen e errët të jetës,
Një grua shfaqet, mishërimi hijeshisë
Me role të ndryshme si mike, e dashur, nuse ose nënë.
Sjellja e saj, prekja e saj, balsam qetësues,
Krahët e saj me pupla, të gjithë me rehati i rrethojnë,
Gjoksi i saj të dashurin ngushëllon në mbretërinë e saj hyjnore,
Dhe siguron një strehë të shenjtë, ku dashuria me tepri duhet të jetë.
Nëpërmjet përzemërsisë së saj të pakufishme në çdo përqafim të ngrohtë,
Mirësi të pallogaritshme ndërsillen për ta bërë ditën,
Teksa adhurueshëm vështron fytyrën e të dashurit të saj,
Kështu të dy shpëtojnë nga zemërthyerja dhe frika
Ëndrrat e saj, dikur kaq të shndritshme,
Ashpërsisht mund të përkëmben,
Të shkatërruara nga hijet që mizorisht të kufizuara i mbajnë,
E megjithatë, gjen guximin të ecë përpara dhe të rezistojë,
E më në fund të rilindë, duke luftuar kundër çdo të keqeje.
Udhëtimi i saj është shënuar nga sprovat për barazi,
Gjak dhe zjarr të përndezur,
Por në ekzistencën e saj femërore,
në çdo fytyrë të ndryshme,
Shpirti i saj i lirë i shfrenuar mbetet,
duke u ngritur gjithnjë e më lart,
Aty është ku qëndron bukuria e vërtetë e hijeshisë së një gruaje.
BËHUNI DRITA UDHËZUESE
(Bëhu engjëll i personit tjetër)
Vëllezërit e mi, shpesh dëgjojmë nga miqtë dhe të njohurit apo edhe nga të panjohurit, të cilët për ndonjë arsye ose jo rastësisht shfaqen, sepse në një moment ndjejnë aq shumë shfrytëzim brenda tyre, aq shumë dëshpërim, duke besuar se ka u ardhur fundi. Ata pohojnë se bota përreth tyre ka marrë fund dhe se trishtimi i ka përmbysur tërësisht shpirtrat e tyre duke i mbytur, pa i lënë të marrin frymë. Ata besojnë se e gjithë bota i ka braktisur dhe se nuk kanë asnjë shpresë në këtë tokë, pasi trajtohen si të margjinalizuar, të refuzuar e të padobishëm. Në fakt, për shkak të zymtësisë që mbulon shpirtin e tyre, ata mund të arrijnë pikën ekstreme të të menduarit për t’i dhënë fund jetës në mënyrë që vuajtjet e tyre të përfundojnë së bashku me ta, sepse shpirti i tyre i ndjeshëm nuk mund t’i rezistojë më presionit. Në të vërtetë, pasi kanë arritur në pikën më të dobët, të gjithë mund t’u kenë kthyer shpinën, madje edhe të afërmit, miqtë apo të njohurit. Në fund të fundit është si zakon. Më keq akoma, në vend që të synonin ndaj ndihmës së tyre, ata mund t’u kishin dhënë një shtysë për të shkuar edhe më thellë në gropën e hapur nga vështirësitë e tyre. “Në një lis të rënë, çdo njeri copëtohet”, thotë një proverb i njohur i lashtë grek…
E megjithatë, mes dëshpërimit dhe mjerimit të plotë, ka diçka të cilën ata nuk duhet ta harrojnë kurrë. Atë që të paktën dikush nuk i braktisi, dhe ky është Zoti, Krijuesi i tyre. Ai nuk i braktis kurrë ata në fatin e tyre të zymtë siç besojnë ata, sepse ai vë në praktikë dashurinë e tij për ta, teksa u dërgon atyre një person hyjnor i cili pa dashje ose vullnetarisht vjen për të ecur në rrugën e tyre, duke synuar t’i çojë nga errësira në dritë. Për të gjithë, Zoti ka vënë një engjëll në tokë që të vijnë në ndihmë të bashkëbesimtarëve. Ky engjëll mund të mos jetë as i afërm apo mik e ndoshta as fqinj. Përkundrazi, mund të jetë një kalimtar, plotësisht një i huaj, madje edhe një i panjohur rruga e të cilit “aksidentalisht” kryqëzohet me të tyren. Kjo është çka thonë: “fati është thjesht prekja e Zotit”.
Prandaj, vëllezër, mos e humbni besimin në universin dhe fuqinë e tij. Nuk jeni kurrë vetëm! Nuk do ta përjetoni asnjëherë braktisjen nëse besoni që Zoti është me ju. Një zemër e pastër, një shpirt i pastër që meriton të ketë shpëtim nuk braktiset dhe nuk krahasohet. Besimi të shpëton ashtu sikurse lëviz edhe malet. Pra, nëse je nga ata që vuajnë për ndonjë arsye, ji i durueshëm, lutu dhe së shpejti nga qielli për ty do të ketë ndihmë.
E për të gjithë ne të tjerët, të dashurit e mi, që jemi më me fat dhe në këtë moment të veçantë nuk po vuajmë nga goditjet e shumta të jetës apo fatit, si disa nga bashkëqytetarët tanë fatkeqë, le të bëhemi vetë drita. Le të jemi engjëjt në tokë për vëllezërit dhe motrat tona të dëshpëruara të cilat kanë kaq shumë nevojë për ndihmën tonë, veçanërisht në kohët e mjerueshme në të cilat jetojmë. Të mos harrojmë se “çdo gjë rrjedh dhe asgjë nuk mbetet”, prandaj le të konsiderojmë se në çdo kohë mund të gjendemi në pozitën e tyre të vështirë. Në një rast të tillë, do të ishim mirënjohës edhe për një fjalë ngushëlluese të një qenieje tjetër njerëzore që mendon për ne, për përvuajtjen tonë dhe na jep qoftë edhe një këshillë, një nxitje për të vazhduar më tej, një tingull shprese ose thjesht ndonjë ndihmë.
Të mos harrojmë se, në fund të fundit, gjithçka që do të na mbetet është kujtimi se si zgjodhëm ta drejtonim jetën tonë dhe nëse ajo i ka sjellur dobi shoqërisë më parë e gjithashtu ky kujtim të harrohet natyrshëm, sigurisht. Njerëzit që udhëhiqen nga ndjenjat fisnike të njerëzimit dhe bamirësisë, tashmë e dinë se dhënia e gëzimit është pafundësisht më i madh se gëzimi i marrjes së një dhurate. E jo më të ofrosh një dhuratë hyjnore si shpresa, dashuria dhe vetë jeta!
Shqipëroi Angela Kosta Akademike, gazetare shkrimtare, poete, eseiste, redaktore, kritike letrare, botuese, promovuese
POEM BY IRENE DOURA-KAVADIA – GREECE
Irene Doura-Kavadia is a holder of two Master’s Degrees (MA in Comparative & MSc. in Computational Linguistics). She has worked as a tutor of foreign languages (English, German, French and Spanish) and as a translator and research associate. She is the owner & CEO at “ACADEMY CENTRES”. As a writer (author, poet, essayist) she has participated in various literary competitions and has received corresponding awards, accolades and honors, both in Greece and abroad. She is a member of the National Union of Writers, the Union for the Greek Cultural Heritage, the World Peace Academy, the International “World Poets Society”, the Australian Literary Union “Diasporic”, the UNESCO Letters, Arts & Sciences Node GR, the World Philosophical Forum, and the American “International Writers Association”. Her work has been acknowledged by many National and International Organizations, by “Women Leaders – 2019 and 2020”, and by “Who Is Who– Purple Edition, 2020”. In 2020 she was appointed the Director of the Writers Capital International Foundation Greece.
Irene born in Athens, Greece, she has been engaged since childhood in studying, writing, and learning foreign languages. She graduated from the Faculty of German Language and Literature (National & Kapodistrian University of Athens). With her dissertation she was awarded a Specialisation in Contrastive Linguistics. Further, she was awarded the Master’s Degree (MSc.) in Computational Linguistics (Faculty of Linguistics at the National & Kapodistrian University, Faculty of Computer Engineering & Robotics – National Technical University). She worked as a volunteer at the research team of the National Institute for Research & Technology “Demokritos” (Dpt. of Microelectronics) and participated in the International Conference on Artificial Intelligence (Paper 2004, Irene Doura et al.)
She has been involved in projects in various exhibitions, art festivals and other cultural events, and her works have been recited in many competitions, poetic & musical events, festivals and art features, both in Greece and abroad. She has coordinated both Literary competitions as well as International Fine Arts Exhibitions. Poems and texts of hers have been issued in literary magazines, anthologies, collections of short stories, online literary encyclopedias and websites that promote literature and culture (Cyprus, Italy, Spain, India, Australia, Canada, the USA, Latin America, South Korea, Brasil, Japan, Vietnam, Russia, and countries of the Balkans). Her educational and literary books – both in Greek and in English – are taught in several private institutions as well as state schools in Greece, Cyprus and other European countries in different educational levels.
She currently gives a series of lectures as a linguist – teacher of foreign languages – translator, as well as a litterateur in international congresses, conferences and other cultural events representing her country. She is also editor-in-chief at the international publishing house Writers International Edition, an Executive member of the International Who Is Who Awards, a Member of the Organisational Committee of the World Philosophical Forum and a Member of the Board of two Unions, the one being the regional cultural union “Sofia Befon” in Athens and the second “the Friends of the Red Cross”, as well as being a Cultural Ambassadress of Greece abroad.
A WOMAN’S GRACE
In the transparent veils of time’s embrace,
O, sweet melody within life’s dark smother,
There emerges a woman, the epitome of grace,
With roles varied as a friend, a lover, a spouse or a mother.
Her gentleness, her touch, pure soothing balm,
her feathered arms, with solace everyone surround,
Her bosoms console the beloved one in her divine realm,
And a sacred haven provide, where love is to abound.
Through her boundless affection in each warm embrace,
Immeasurable benefits are brought to make the day
As she adorably gazes unto her lover’s face
Both are thus saved from heartbreak and dismay.
Her dreams, once so bright, can be harshly stepped upon,
Shattered by shadows that put them cruelly into confine
yet she finds the courage to step up and to hold on
and finally to rise again fighting against all malign.
Her journey marked with trials for equality, blood and fervent fire,
yet in her feminine existence, in every different face,
her unshackled spirit remaining unbridled, soaring ever higher,
that is where resides the real beauty of a woman’s grace.
BECOME THE GUIDING LIGHT
(Become the Angel of the fellow human)
My brothers, we often hear from friends and acquaintances as well as strangers, who for some reason come to us by chance or not, that at some point they feel so much frustration inside of them, so much despair, believing that the end has come. They claim that the world around them is over and that despair has flooded entirely their souls drowning them, not letting them breathe.
They believe that the whole world has abandoned them and that they have no hope upon this earth. That they are treated as marginalized, rejected, useless. In fact, due to the gloom that covers up their soul, they can reach the extreme point of thinking about ending their life in order for their sufferings to end along with it, because their sensitive soul cannot withstand any more pressure.
Indeed, having reached their lowest point, everyone may have turned their backs on them, even relatives, friends and acquaintances. It is customary, after all. Worse still, instead of reaching out for their help, they might have given them a push to go even deeper into the pit opened by their hardships. “At a fallen oak tree, every man chops” as goes the well-known ancient Greek quote…
Amidst of utter despair and misery, however, there is something they must never forget. That at least one did not abandon them – and this is the Lord. Their Creator. He did not abandon them to their gloomy fate as they believe, but he also put his love for them into practice. By sending to them an enlightened person, who either inadvertently or voluntarily came to walk down their own path, aiming to lead them from darkness to the light. For everyone God has an angel on earth to rush to the aid of fellow human beings. This angel may not even be a relative or a friend, possibly not even a neighbour. On the contrary, it may be a passer-by, a complete stranger, even a foreigner, whose road “accidentally” intersected with theirs. It is what they say that “serendipity is simply the touch of God”.
Therefore, brothers, do not lose faith in the universe and its power. You are never alone. You will never experience abandonment if you believe that God is with you. A pure heart, a pure soul that deserves to be saved is not abandoned and is not leveled. Faith saves as well as it moves mountains. So if you are one of those who are suffering for any reason, be patient, pray, and soon there will be help from heavens for you.
And for all the rest of us, my dear ones, who are luckier and at this particular moment we are not suffering from the multiple blows of life or fate, like some of our unfortunate fellow human beings, let us become the light ourselves. Let us be the angels on earth for our afflicted brothers and sisters who need our help so much, especially in the miserable times we live in. Let us not forget that “everything flows and nothing remains”, so let us consider that we could at any time find ourselves in their own predicament. In such a case, we would be grateful even for a consoling word from a fellow human being who thought of us in our despair and gave us even a piece of advice, a prompt to go on, a tinge of hope, or some help.
Let us not forget that, in the end, all that will be left of us is the memory of how we chose to lead our lives and whether it benefited society – before even this memory is naturally forgotten, of course. People who are guided by the noble feelings of humanity and charity already know that the joy of giving is infinitely greater than the joy of receiving a gift. Let alone, of offering a divine gift such as hope, love and life itself!
Prepared Angela Kosta Academic, journalist, writer, poet, essayist, literary critic, editor, translator
