Dy zhvillime të fundit në luftërat aktuale kanë nxjerrë në pah dështimet e politikës së jashtme të administratës së Biden: lufta e Ukrainës në Kursk dhe vrasja e liderit të Hamasit Ismail Haniyeh në Teheran, me sa duket e kryer nga Izraeli, i cili megjithatë nuk ka marrë përgjegjësinë.
Të dy këta hapa, në Ukrainë dhe në Lindjen e Mesme, supozohet se janë kryer pa konsultim paraprak me Uashingtonin.
Administrata që është përpjekur me kaq ngulm të menaxhojë konfliktin, në vend që të mposhtë kundërshtarin, e gjen veten të manovruar nga aleatët e saj.
Sido që të jenë implikimet për vetë Ukrainën dhe Izraelin, këto zhvillime përfaqësojnë disfata për ekzekutimin e politikës amerikane. Katër vite të gjeostrategjisë së dështuar të administratës po i vijnë fundi pa asnjë arritje për të treguar.
Politika e jashtme e administratës Biden filloi me një shpërthim moralizmi në një përpjekje për të izoluar Arabinë Saudite si një “paria “, pas vrasjes së Jamal Kashoggi.
Ndërprerja e lidhjeve me një aleat të rëndësishëm nuk është një ide e mirë dhe Presidenti Biden përfundimisht duhej të tërhiqej kur kishte nevojë për naftën saudite dhe bashkëpunim strategjik.
Vlerat janë jetike në politikën e jashtme.
Është e rëndësishme të kujtojmë se si Biden fillimisht sinjalizoi dobësi ndaj Rusisë duke hequr sanksionet amerikane të kohës së Trump ndaj gazsjellësit Nord Stream 2, dhe më pas ai madje i dha dritën jeshile agresionit rus duke sugjeruar se mund të tolerohej një inkursion i vogël në Ukrainë.
Presidenti ukrainas mendoi ndryshe, por Moska e mori si ftesë gafën presidenciale, e cila rezultoi në një luftë katastrofike.
Administrata Biden gjithashtu anuloi në mënyrë efektive, me anë të moszbatimit – shumë nga sanksionet e administratës Trump kundër Iranit, me shpresën e një marrëveshjeje të rinovuar bërthamore.
Rezultati: Irani është më afër kapacitetit bërthamor se kurrë më parë dhe ai ka qenë në gjendje të përdorë të ardhurat nga shitjet e rinovuara të naftës për të financuar përfaqësuesit e tij në të gjithë rajonin, përfaqësues që jo vetëm po bëjnë luftë kundër Izraelit, por që po sulmojnë pozicionet amerikane në Siri dhe Irak.
Ofensiva e Kurskut dhe vrasja e Haniyeh nënkuptojnë dështimes të epokës Biden-Blinken-Sullivan.
Uashingtoni i ka dhënë fjalë Ukrainës dhe Izraelit, dhe sigurisht që ka furnizuar disa armë, megjithëse me kufizime.
Megjithatë, strategjia amerikane në të dy luftërat nuk është drejtuar kurrë nga një vizion për të mposhtur armikun përkatës.
Në vend të kësaj, një lloj kujdesi i çuditshëm e ka paralizuar Uashingtonin, një frikë nga poshtërimi i Rusisë dhe një këmbëngulje, e përsëritur në mënyrë obsesive, se Hamasi nuk mund të mposhtet.
“Menaxhimi i përshkallëzimit” ka nënkuptuar në mënyrë efektive që Uashingtoni vendos kufizime ndaj aleatëve tanë dhe kundërshtarët tanë e dinë se çmimi që do të duhet të paguajnë për krimet e tyre do të jetë i kufizuar.
Operacioni në Kursk dhe vrasja e Haniyeh tregojnë përkatësisht Ukrainën dhe Izraelin që refuzojnë t’u përmbahen disa prej kufizimeve të vendosura nga Uashingtoni sepse duan të arrijnë më shumë sesa thjesht ngërç.
Pas përballjes me humbje territoriale në Lindje, vendimi i Kievit për të hapur një front të ri duke pushtuar territorin rus është një rrezik.
Megjithatë, aftësia për të pushtuar territorin rus i ka dhënë një goditje të konsiderueshme asaj që ka mbetur nga prestigji i ushtrisë së Moskës , ashtu siç i ka dhënë një shtysë moralit ukrainas.
Presidenti Zelensky ka mbrojtur ofensivën e Kursk me argumentin se Rusia kishte vendosur artileri në rajonet kufitare me të cilat ka sulmuar Ukrainën. Ky justifikim i ngushtë taktik është sigurisht legjitim, por shumë më tepër janë në rrezik.
Operacionet e Ukrainës brenda Rusisë ishin kufizuar më parë, veçanërisht për sulmet me dron. Tani po shfaqet një lloj tjetër lufte.
Ukraina mund të jetë duke llogaritur se pushtimi i saj i territorit rus mund të përmirësojë pozicionin e saj në negociatat eventuale.
Megjithatë, kalimi nga një strategji kryesisht mbrojtëse në sulmin e drejtpërdrejtë mund të jetë duke kapërcyer vijat e kuqe të europianëve gjithnjë e më të kujdesshëm, veçanërisht gjermanëve.
Megjithatë, nga këndvështrimi i SHBA-së, operacioni në Kursk nuk është asgjë më pak se një mohim i drejtpërdrejtë i kujdesit vetë-shkatërrues të administratës Biden.
Nëse Uashingtoni do të kishte siguruar armatim të mjaftueshëm më herët në luftë, mund të kishte përfunduar tashmë me një fitore të Ukrainës dhe edhe më e rëndësishme për interesat amerikane, humbjen e Rusisë.
Në vend të kësaj, administrata Biden ka zgjedhur një skenar lufte të pafund.
Lufta e Gazës duket se ofron një kontrast të fortë në dritën e përpjekjeve të gjera në diplomaci. Megjithatë, në Gaza, si në Ukrainë, administrata Biden është përpjekur të frenojë aleatin tonë në vend që të krijojë një rrugë drejt një rezultati të suksesshëm.
Menjëherë pas 7 tetorit, ndikimi i SHBA-së ndoshta parandaloi një sulm izraelit ndaj Hezbollahut, në atë pikë që ajo organizatë terroriste mund të ishte degraduar ndjeshëm.
Përveç kësaj, Uashingtoni ka sinjalizuar perspektivën e ndërprerjesë së furnizimit me armë ndaj Izraeli.
Megjithatë, paralelja thelbësore në politikën e Bidenit midis Ukrainës dhe Gazës është se në të dyja rastet është përpjekur të frenojë Rusinë që të mos e çojë betejën në kauzën rrënjësore: atdheun rus, ku zinxhirët e furnizimit mund të ndalohen dhe Iranin, i cili, deri më tani, ka shmangur pasojat për veprimet e ndërmarra nga përfaqësuesit e saj.
Operacioni i Kursk, me gjithë simbolikën e saj nga Lufta e Dytë Botërore, ende mund të rezultojë të ketë qenë një rrezik shumë i madh, nëse Ukraina nuk mund të përballojë një sulm të zgjeruar rus.
Vrasja e Haniyeh mund të shkaktojë ende një zinxhir ngjarjesh që mund të rezultojnë të këqija për Izraelin.
Megjithatë, në këtë pikë, gatishmëria e Kievit dhe Jeruzalemit për të vepruar sipas perceptimit të tyre për interesat e tyre kombëtare, kundër këshillës së një administrate të metë të Uashingtonit duket se po jep rezultate.
Mund të ketë edhe një rezultat pozitiv. Megjithëse mund të jetë mendim i dëshiruar, nëse hapat e ndalimit drejt negociatave fillojnë të kenë sukses, rreziqet e ndërmarra nga Ukraina dhe Izraeli do të shihen në retrospektivë si hapat shtesë që ishin të nevojshëm për të përshpejtuar rezolutat diplomatike.
360grade.al
