Ora solo echi lontani rimangono
esistenza svanita come polvere
nei sipari della vita,
smarrita tra gli atti di un dramma taciturno
con voci smorzate nel reminiscenza.
Il tuo nome
in ogni scena si spegne
come fosti un’ombra nell’oblio tetro
senza più con quella luce incandescente
dove una volta
riflettevano solo lacrime di gioia
rispecchiando ciò dal mio essere sarebbe rimasto
pezzi tramutati in pulviscolo di ghiaccio
elargiti con un soffio leggero
sulle nuvole secolari divini.
PLUHUR NË SIPARET E JETËS
Tashmë vetëm jehona të largëta kanë mbetur
ekzistencë e zhdukur si pluhuri
në siparet e jetës,
e përhumbur midis akteve të një drame të heshtur
me zëra memec ndër kujtime.
Emri, pamja jote
në çdo skenë shuhet
sikur një hije në harresën e zymtë të ishe
jo më, me atë dritën e përflakur
ku dikur
reflektonin vetëm lot gëzimi
duke pasqyruar atë çka nga qenia ime do të mbetej…
copëza të trasformuara në grimca akujsh
shpërndarë nga një puhizë e lehtë
në retë hyjnore shekullore.
