Kumrie Avdyl Shala è nata nel dicembre 1971 a Graboc di Peja – Kosovo. Lei è figlia di Avdyl Shala, originaria del paese Albania, proveniente da una famiglia albanese amante della libertà nazionale. Kumria ha partecipato a tutte le manifestazioni, fin da piccola, dalle scuole elementari, superiori e dagli studi universitari fino al 1997-1998, continuando l’attività per la liberazione del paese come attivista per le questioni nazionali. È stata coordinatrice e Membro dello staff UCK a Graboc, con sede a Peja dal 1997 al 1999, di qui le è stata attribuito il Certificato: Veterano Combattente dell’UCK.
Nel 2022 pubblicò il suo primo libro di poesie “RUGGITO E MADRE LIBERTÀ”, Nel 2023 pubblicò il secondo libro di poesie; “TRACCE CHE NON POSSONO ESSERE CANCELLATE” dopodiché esce anche “L’AMORE FINO AL MIDOLLO”. Le sue poesie sono pubblicate in diverse antologie dove includiamo alcune come: Rivista antologica – Penna d’Oro – 1 (2022), Penna d’Oro – 2 (2023), Penna d’oro – 3 (2023), Metafora – (2023), Scutari – “Giornale Dukagjini”, L’Onore della Nazione (2022 – 2023), Svezia – Knowledge Magazine in Exile(2023), Finestra – Italia (2022 – 2023), Stampa Albanese (2003), Flakadani i Karadakut – La grande ora letteraria (XXI edizione) e su tanti altri giornali editoriali.
LA NOSTRA FELICITÀ CI RUBARONO
L’ispirazione persi
dal giorno in cui mi dicesti:
morto preferirei essere
piuttosto le spalle voltarti.
In silenzio gridare mi lasciasti
come un passerotto
sul tronco di una quercia seccata
nel corso degli anni fossi.
E la via unilaterale
nelle vene del mio cuore si aprì
rubandomi persino il respiro
svanì il sorriso
quando il passerotto spaventato guardai
che negli occhi lo splendore perse
non vedendo più
il panorama con colori d’autunno.
Ogni momento il tempo mi rubò il silenzio cosa successe all’abbaiare dei cani randagi? Aldilà un’ombra oscillava
aspettando il ritorno di una notte di fuoco
segnandosi per sempre sul calendario.
E perché adesso dovrei rallegrarmi?
Quando la felicità con la speranza aspettai?
In strada gli sciacalli mi azzannarono
la mia felicità rapirono
su una montagna deserta la mandarono.
E loro tranquilli stanno
guardando in silenzio
come il pescatore quando
la preda sulla riva del mare attende.
E Noi per la nostra felicità
affatto abbiamo combattuto
sola la lasciammo
perciò ce lo rubarono.
KUMRIJE AVDYL SHALA – LUMTURINË NA RRËMBYEN NË ITALISHT PËRKTHYER NGA ANGELA KOSTA
Kumrie Avdyl Shala ka lindur në dhjetor të vitit 1971 në Graboctë Pejës – Kosovë. Ajo është vajza e Marash Palit, me origjinë ngaShqipëria e vendit, nga një familje shqiptare përkushtuar luftës përlirinë kombëtare. Kumria mori pjesë në të gjitha demonstratat, qënë moshë të vogël, që nga shkolla fillore, ajo e mesme dheuniversitare deri në vitet 1997-1998, duke vazhduar veprimtarinëe saj për çlirimin e vendit si veprimtare për çështjet kombëtare. Ajo ka qenë koordinatore dhe anëtare e shtabit të UÇK-së nëGraboc, me seli në Pejë nga viti 1997 deri në vitin 1999, ndaj i është dhënë Çertifikata: Veterane luftarake e UÇK-së. Në vitin2022 ajo botoi librin e saj të parë me vjersha “GJËMË DHE MËMË LIRI”, Në vitin 2023 botoi librin e dytë me poezi; “GJURMË QË NUK FSHIHEN” pas së cilës doli edhe “ASHTI DASHNISË”. Poezitë e saj janë botuar në antologji të ndryshmeku po përmendim disa si: Revista Antologjike – Penna d’Oro – 1 (2022), Penna d’Oro – 2 (2023), Penna d’oro – 3 (2023), Metafora – ( 2023 ), Shkodër – “GAzeta Dukagjini”, Nderi i Kombit (2022 – 2023), Suedi – Revista Dituria në Mërgim (2023), Dritare – Itali (2022 – 2023), Albania Press (2003), Flakadani i Karadakut – Ora e madhe letrare (botimi XXI) si edhe në shumë gazeta të tjeraeditoriale.
LUMTURINË NA RRËMBYEN
Seç më humbi frymëzimi
ga ajo ditë kur me the:
Më mirë të isha i vdekur
se sa shpinën të ta kthej.
Me le duke klithur në heshtje,
sikur trumcak në trung të një lisi
të tharë ndër vite.
E rruga njëkahëshe,
u hap në damarët e zemrës.
Edhe ajrin ma rrëmbeu,
buzëqeshja seç u zbeh
kur shikon trumcakun e rrudhur
e shkëlqimi i syve humbi,
nuk sheh panoramën me ngjyra vjeshte.
Çdo çast kohën ma rrembeu heshtja,
Ç’ndodhi me të lehurat e qenëve endacak?
Atje larg një hije seç luhatej,
duke pritur rikthimin e një nate të zjarrtë,
që u rrumbullaksua kaherë në kalendar.
Eh, pse duhet të gëzohem tani?
Kur lumturinë e prita bashkë me shpresën?!
Shih rrugën ma trupuan çakejt,
Dhe lumturinë rrëmbyen e dërguan në mal të shkretë.
E, ata rrin të qetë e në heshtje vështrojnë
sikur peshkatari kur pret prenë n’breg të detit.
E ne nuk luftuam për lumturinë,
Vetëm e lamë dhe na rrëmbyen.
