Nei suoi magnifici versi si denota l’anima pura e l’essenza del essere donna che ama profondamente ciò la vita gli offre incluso un grande amore che trova rifugio nell’oblio. Consolandosi con un bicchiere pieno di lacrime, personifica una terrificante sofferenza che, per quanto lotta tra forti sentimenti, ricordi e nostalgia alla fine trascende nella conclusione finale: quella di cancellare persino il nome della persona amata.
L’autrice riporta bellissimi versi, suggestivi nel loro panorama, dettagliando e dettando un quadro accuratamente dipinto nei minimi particolari. L’uso delle ricchissime metafore di ogni genere completano i versi nel loro scorrevole lettura, piacevolmente fluidi. L’appello e la determinazione di avere e rendere l’anima unicamente libera e appartenente solamente a sé stessi, è veramente molto eloquente e significativo.
Në vargjet e mrekullueshme të poetes, pasqyrohet shpirti i pastër dhe thelbi i të qenit grua, e cila e do pafundësisht atë që i ofron jeta, duke përfshirë këtu një dashuri që edhe pse është e madhe, gjithësesi gjen strehë në harresë. Duke e ngushëlluar veten me një gotë të mbushur plot me lot, autorja personifikon një vuajtje mjaft të ndërlikuar, e cila, megjithëse lufton mes ndjenjave të forta, kujtimeve dhe nostalgjisë, në fund, arrin të nxjerrë në pah vendiminin përfundimtar: atë të fshirjes së emrit të të dashurit nga kujtesa.
Autorja na paraqet vargje të bukura, tepër sugjestive në panoramën e tyre, duke detajuar dhe diktuar një tablo të pikturuar me mjaft kujdes në detaje. Përdorimi i metaforave shumë të pasura i të gjitha llojeve, i kompleton vargjet në leximin e tyre të këndshëm dhe të rrjedhshëm. Thirrja dhe vendosmëria për të pasur dhe bërë një shpirt në mënyrë unike e të lirë, e cils do t’i përkasë vetëm vetvetes, është me të vërtetë shumë elokuente dhe domethënëse.
SHPIRTI
Shpirtin?
Të lirë dua ta kem…
Ama, veç për vete
Zemrën?
Për ty le të rrahë
në çdo moment.
Botën?
Ta përqafoja do të doja
e kokën të mbështesja
pak në kraharorin tënd
Të ndjeja një grimcë
frymmarrja drithmës t’i bashkohej
se shpirti që dhemb
lamtumirë të t’thoja
E me fund të pija,
mbushur gotën me lotët e harresës
fshirë edhe tëndin emër…
L’ANIMA?
Lanima?
Averla libera vorrei
appartenente solo a me
Il cuore?
Ogni momento solo per te
deve battere…
Il mondo?
Abbracciarlo vorrei
appoggiando la testa sul tuo petto.
Il tuo respiro sentirlo un pochino
unirsi al tremore
poiché dirti addio
l’anima soffre.
E infine bere vorrei
con lacrime dell’oblio
riempiendo il bicchiere
cancellando dentro
pure il tuo nome.
HAPA NËPËR NATË
Asgjë nuk dëgjohej
Veç hapat e mi
mbytur nëpër natë…
Nuk di çfarë ishte,
humbëtirë si mjergull errësirë
Ajo që shpirtin heshtur ma rrënqethi
Apo gugitje e natës me terr
Që lotin ma përhumbi,
Ah, po…
ish oshëtima e hapit tim
Që nën peshën e dhimbjes rënkoi,
Fshehu lotin në sy
Duke lënë pas çdo gjë…
e shkoi…
PASSI NELLA NOTTE
Niente si udiva
tranne i miei passi
annegati nella notte…
Non so cosa fosse
svanita come una nebbia oscura
Ciò che la mia anima
silenziosamente rabbrividì
O il tubare della notte con l’oscurità
Che le mia lacrima invade.
Ah sì…
era il suono del mio passo
che sotto il peso del dolore gemette
Nascose la lacrima negli occhi
Lasciando tutto dietro…
e via se ne andò…
Përktheu Angela Kosta shkrimtare, poete, gazetare, eseiste, kritike letrare, Zv. Drejtore & Zv. Kryeredaktore në Albania Press dhe Kryeredaktore në gazetën Një Dritare e Re
