Nga Edison Ypi
Pasi i vdiq gruaja Shpresa, Besimit ngordhalaq i mbetën 12 jetima; 7 djem, Shkëlqimi, Guximi, Krenari, Durimi, Përparimi, Gëzimi, Fatmiri, dhe 5 vajza, Zana, Dituria, Pranvera, Kujtesa, Drita.
Një ditë, një mik që quhej Ngushëllimi, i tha Besimit; Ty Besim nuk të duhet një mjek që t’i përkeqësojë të gjitha sëmundjet, por një sëmundje që t’i shërojë të gjithë mjekët.
Pas këshillës së Ngushëllimit, Besimi hoqi dorë nga doktorat. Por u bë më keq. Rënkon dhe kollitet pa pushim, mezi lëviz, as ha as pi, sytë i kanë vënë perde, veshët i janë taposur, zëri i ka ikur. Tani Besimi nuk i duhet as dreqit.
Me vdekjen e gruas Shpresës, djali i madh, jetimi Shkëlqim, është nxirë i tëri. Se e ka kapur dhe një taksirat tjetër; janë hapur fjalë se nusja e Shkëlqimit, legjendarja Besa, e pabeson me një komshi ngordhalaq, Luanin.
Guximi, bashkë me gruan Lumturinë dhe nipçen Fitimin, ikën larg, atje ku njerëzit hanë pilaf me shkopinj dhe flasin sikur cicërrijnë. Kur marrin në telefon thonë se po u vete mbarë, por nga zëri i fikur dhe numuri i celularit që nuk del në ekran, kuptohet që gënjejnë.
Krenari ikën e vjen kryeulur në Greqi ku ka ndërruar emrin, nga Krenar, e ka bërë Dhionis.
Durimi u çmend kur pa në një gazetë se i kishin shpikur një pseudonim.
Përparimit i gjetën kufomën 3 ditë pasi kishte vdekur nga asfiksia brenda një kamioni duke ikur fshehtaz në Angli.
Gëzimi u ngatërrua me një trafik droge dhe u zhduk pa nam e nishan.
Fatmiri po pret përfundimin e një gjyqi për kthim pronash që s’ka për ta fituar kurrë.
Zana u fejua dhe iku në Itali me një djalë nga Peqini, Shpëtimin. Fejesa u bë një të premte tek pazari i Rrogozhinë mes erës së qofteve dhe duhmave të rakisë. Gjatë asaj fejese, babai Besimi dyshoi pakëz për dhëndërrin me Benz të madh dhe zinxhira floriri në qafë. Por s’foli, tha vete; “Kështu e ka kjo botë, ai që duket i keq del djal’ flori, ai që duket i mirë del ibret”. Pas nja tre a katër muajsh u muar vesh se vëllezërit e një tjetër Zane tjetër me të cilën sapo ishte fejuar, dhëndërr Shpëtimin e kishin sharruar copa-copa, e kishin futur në një thes, thesin e kishin hedhur në një hendek në një fshat të Rroskovecit. Por askush s’foli. Sepse Zana nga Italia kishte nisur të dërgonte ndonjë lek. Prandaj u la me aq, në pritje që një ditë, kur vetë Zana ta shihte të arësyeshme ta linte zanatin e kurvës të vinte këndej përgjithmonë për të mbajtur premtimin se me paret e kurvërisë do ndërtonte një shtëpi të re me tre kate dhe me pishinë të kaltër.
Dituria e ka namin të mirë, por ç’e do, ka mbetur pa martuar. Vijnë djem për ta parë Diturinë nga katundet e tjera, nga Italia, nga Greqia. Asnjërit s’i mbushet mendja. Dituria është e zbehtë, ata e duan faqekuqe. Ajo është delikate, ata e duan të bëshme. Ata e duan të shkathët, ajo është e javashme. Ata e duan nëpërkë, ajo është zonjë. Dituria beqare pi ndonjë kafe me djalin e xhaxhait, Kujtimin, edhe ai beqar. Të shumtat e ditëve Dituria i ngrys para pasqyrës duke parë se si muzgjet ja shtojnë nuret.
Pranvera është shndrruar në hije, nuk merret vesh kur hyn e del, kur ikën e vjen.
Kujtesa është harruar, ca thonë në Australi, ca në Arabi.
Drita është futur në një shpellë të errët. Refuzon të dali nga shpella para se ta zbërthejë imtësisht kuptimin e vdekjes për së gjalli dhe familjes së shpartalluar
