Nga Agim Pipa
Megjithëse bie shi,
megjithëse qyteti im i ngjan profonduseve të filmmakersave,
megjithëse rrugët, bulevardi, ana e Lanës, pallatet
janë zverdhur nga madhështia e gjetheve
ah, ka një diell brenda meje,
ka një diell.
Dielli im lind buzë një oqeani
dhe mbrëmjeve, shëndrrohet në hënë…
* * *
Unë takova, para se të shkoj në kafene,
një grua, që mbante nën mushamanë e kaltër
një tufë me libra dhe
ndën libra
një qeskë mbushur me fruta.
“Verën e kam porositur, më tha,
më vjen në orën 2;
sot shtroj një drekë për ndër të poetit tim,
që sot e ka zënë bora në rrugët e veriut…”
Unë qesha, e përqafova dhe i thashë, se
kur të kthehej në shtëpi, në mesditë
ai do të ishte bashkë me të; se ai
më kishte dërguar një poezi
enkas për ditën e sotme, për të djelën me shi, që
i kujtonte ditën e parë të dashurisë mes tyre;
pastaj
ai do merte avionin dhe
hapsira e shiut do të tretej
sapo gota e verës të vishej me avull, dhe
dita do të merte
ngjyrën e syve të saj.
Ajo, hapi krahët; dhe unë pashë
si u varën në ajër librat, poezitë
dhe qeska me fruta.
Nga buzëqeshja e saj,
qyteti u bë i bukur…
Larg, shumë larg, unë i buzëqesha hënës sime…
