Nga Entela Kasi
Për aq sa nuk mund të përmbash këtë reze të mpakur
Këtë fjalë nga flaka mbuluar
Qan
Dhe reja qiellit bosh
Andej këndej
Bie gjithkund pafund
Tingulli i pa thënë i heshtjes
E gërryen brenda gurin
Lumturisht në marrëzi vargjesh
Qetësisht larg endur si pendë e korbit
Dhe bie andej këndej
gjithkund pafund
Gjelbëruar në çast
thellësisë pa veten
Pëshpërimat mbajnë këtë shkëmb që rëndon
Peshën më të rëndë të durimit
Të gjej ty në syrin e resë
Pluhur i natës mbështjellë
Mali më i lartë rënë
Në krahë zogjsh
Borës së ngrirë
Liqenit kur agu lind
Yll i lutjeve harruar
djegur
Ikonë në murin e vetmisë
Zogj po bien andej këndej
gjithkund pafund
Si dikur, tani
“ne ishulli tjetër’ (!)
Mbështjellë me erën
Mbi fletë të bardhë libri
ulet korbi dhe shkruan ”˜ kurrë më’
Pranga kulprash në qelq
Loti rrokulliset e trondit
Ëndrrën e djegur në kopshtin pa mëkat
Tingull i jetës humbur
Zambakët e bardhë e të zbardhur
Gjethet e pjekura të pemëve që bien
Koralin më të thellë ndriçon
Ky ujë i madh trembur prej çdo pike të vetme
Pafat si një gotë e zbrazët
Mbushur me lot dhe lutje
Në drekën e së Dielës
në tokën e humbur
Ku ti sheh ishullin tjetër
Si kujtimet
Ne , ishulli i shkretimit….
I them lules
Fjalën e pathënë të shiut
Dimri i rrëmben sythat ende të paçelur
Pa pranverë
guaskat e lagura e të mbyllura
fshehur në kufijtë e vdekjes
kjo gojë uji që derdh
dallgë që rrëmben trup edhe asht të pafaj
dhimbjen e plakur e të vjetër
gjurmëve të pikëllimit
Nëse nuk ndalem, një pasqyrë është ajo
në botën time të çudirave
Një thërrmijë parajse e humbur
Në sytë e tu rrëzuar në lëkurë djegur
E akullt skulpturës mbetur
e ngrirë ditës
Dhe bie
Në të njëjtën tokë
Dhe mbjell një tjetër lule dëshpërimi
Sikur të mund të vinte era
Dhe ta bënte
Një poezi
Ose shpëtim
Kështu ta thashë gjithçka
Zhveshur përpara zambakëve
Kur ti flet dhe pranon
Dashurinë dhe vdekjen njëlloj
Fillimin e çdo bote dhe gjithë botëve të fshehta
Nuk po mundem ta di
Nëse shkrimi nuk do të ekzistonte
A do të isha ende një grua?
Pa frikë, lumturisht, grua?!
Kështu, ta shkrova çdo fjalë
çdo tingull të qetësisë
Me pikën e vetme të ujit
Dhe nëse nuk ka as det a oqean
A do mund të kisha mbetur lule?!
E pa mërzi e pa marrëzi?!
Këngë e zjarr i largët
I pa mbërrishëm
Kështu ta nisa ty çdo formë reje
çdo ngjyrë të këtij ylberi
çdo peshë të rërës, tokës dhe gurit
çdo bimë
Dhe krejt vetmia
E fjalëve
Mbeti
Pa mua
Një poezi….
