Nga Mrike Rafuna
Nuk arrite të mê njohësh
unë jam si një pasqyrë
ku ti sheh të mirat dhe të metat e tua.
Dua njerëzinë
nxis të bukurën
ngacmoj shpirtin.
Bashkë udhëtuam
në tejkohësi
matëm forcat e shpirtit
por kësaj loje të rrallët i shkojnë në fund.
Ti u dorëzove
nuk pate vullnet të vish me mua
dje më shave,
sot më gjykon,
nësër do më pērqeshësh,
do më urresh,
por kur thellë në shpirt do kesh nevoje për qetësi
atëherë do mē njohësh se kush isha…
por më aty nuk do jem…
