Nga Edison Ypi
Konservativi serioz, tradicionalisti bio, mendon dhe vepron në mënyrë introversive, nga jashtë brenda, nga rrugët e asfaltuara të qyteteve tek shtigjet e katundeve, nga kryeqyteti tek fillesa, origjina, provinca. Konservativi ynë, që pika i rëntë, me sytë e mendjen gjithë kohës kah Roma, Uashingtoni, Londra, Berlini, çdo gjë mund të jetë, por bio asnjëherë, serioz kurrë.
Konservativi i vërtetë e ka për turp të jetë, për shembull, pronar kafeneje. Konservativit kafenë ja servirin të tjerët Atij, jo Ai të tjerëve. Konservativi ynë vdes nga qefi të ketë një kafene të tijën, pra nuk është konservativ i vërtetë, por kallp.
Konservativi autentik është individ i sofistikuar, nuk dëgjon muzikë me disqe, me kufje, dhe të tjera diabolerira, por muzikë serioze në sallën e koncertit,. Gdhëja jonë, që s’ka haber nga sofistikimi intelektual shpirtëror dhe as nga autenticiteti i tradicionalitetit, fërshëllen 20 vjet rrjesht “O violino cigano” dhe zhgarravit veshët dhe trurin me audiokëllira që i dëgjon nëpër autobuza e furgona.
Konservativi është modest, është altruist, të flasi për veten e ka për turpin më të madh, varrosje, groposje për së gjallli. Mavriu ynë që hiqet për konservativ të shurdhon veshët me neverira autoreferenciale të pafundme nga më të qelbtat, nga më të fëlliqurat.
Konservativi për së mbari, për Fe’, Atdhe, Dashuri, jep jetën. Ky që na ka zënë derën dhe rrugën është një mashtrues banal që Atdheut vërtet i fal diçka, por gjënë më të pavlerë, llomotitjet e pafundme.
Konservativi mund të jetë shumçka, por jo edhe tifoz futbolli. Futbolli nuk është shpikur për të zbavitur konservativin që ka një mijë gjëra të tjera për të bërë para tifozllëkut, por për të ksehasur proletarët. Konservativi ynë me të qënët tifoz mburret, e quan vlerë. Pika që s’i bie.
Konservativi nuk përdor kurrë pseudonim, gjithmonë emrin e vet, të cilin nuk e prek edhe mishin t’ja grish. Interneti është plot me mutër frikacakë gjoja konservativë pa din e iman fshehur pas pseudonimesh bombastike mbështjellë me flamuj me shkaba me kthetra pa asnjë lidhje me vlerat, traditën, konservatorizmin e vërtetë.
Kur konservativi emrin e diktatorit “kurvi” e shkruan me “K” të madhe, është problem tejet i rëndë. Nëse leshkos tonë këtë tmerr ja vë në dukje, leshkua ynë në vend që të marri kokën ndër grushte, të mbyllet dhjetë ditë e dhjetë net rresht në një dhomë të errët pa ngrënë e pa pirë për ta gjetur arsyen pse ka rënë kaq poshtë, habitet, ngre supet, bën sikur s’kupton.
Konservativi edhe kur nuk ka qënë vetë në burg ose në internim nuk ja lejon vetes të mos ketë vajtur të shohi të paktën një fshat internimi. Konservativat tanë preferojnë t’i internosh e pushkatosh për së dyti e për së dhjeti se sa tu zësh në gojë fshatin e internimit, edhe kur në atë fshat kanë qënë vet të internuar dhe kanë hequr picirin.
Konservativi pëlqen ose nuk pëlqen, por nuk përgojon askënd, në asnjë mënyrë, në asnjë rrethanë, kurrën e kurrës. Këta gjithë kohës përgojojnë. Këtyre buka s’u hahet, këtyre jeta zeher u duket, këta po nuk përgojuan frymë nuk marrin dot. Dhe ç’është më e neveritshme, më e pështirë, më paradoksale, qefin më të madh kanë përgojimin e shqiptarëve sa më të talentuar, sa më të famshëm, sa më të lavdishëm. Budallenjtë nisen nga supozimi i çmendur se relativizimi idiotesk i vetes me të famshmit, i ndihmon të bjenë në sy. Janë aq hajvanë sa nuk e kuptojnë se ky truk kaq i trashë përtej miqve të kafenesë që i bien të njëjtit fyell nuk mund të ketë asnjë efekt.
Konservativi nuk qahet për asgjë. Këta një e dy e me tone rënkimtare që të bëjnë të qeshësh, për paaftësinë e vetes, fajin ja hedhin të tjerëve. Merhumët ngrehalucë të papërfillshëm marrin dhe poza prej Konice, pa le.
Konservativit po ja qesëndise Atdheun, Flamurin, Mbretin, të fut thonjtë në fyt. Këtyre po ua zure në gojë zënë e gromësijnë.
Konservativi shkruan me penë e bojë e letër të bardhë. Këta janë aq kot dhe aq bosh sa bëjnë edhe të pabesueshmen, shkruajnë me celular.
Konservativi rrëfen shkurt e qartë me fjalë të zgjedhura e të kursyera. Këta i bien anës e anës nga Kamçatka për të thënë gjëra fare të thjeshta, për turp të tyre, me të vetmin stil që njohin, atë të rrëfimeve kurviste me artifica propagandistike; partizanë, gjermanë, diversanta, heronj të kurdisur.
Konservativi del në fotografi me në sfond portretin e Skënderbeut, Ismail Qemalit, Ahmet Zogut, Bujar Nishanit. Jo si bëjnë leshkot tanë që mbahen për konservativa dhe dalin në foto si ujqër të uritur duke u ngrehur me gota vere, tava dheje, mishra, mëlçira.
Konservativi lexon libra të vjetër që janë shkruar të paktën dhjetë vite më parë, dhe jo më të hollë se një gisht të trashë. Tanëve u ka mbetur ora te revista Ylli.
Konservativi si bartës dhe shpërndarës i principeve milenare, është një individ serioz zemërgjërë dhe mendjehapur. I yni është një meskin e mizantrop zevzek që vend e pavend shqipton broçkulla poshtëruese të tipit “përfitoj nga rasti…”.
Konservativi nuk ndal nëpër fast fuda sa herë e merr uria. Konservativi nuk kullot. Konservativi ha. Konservativi ynë i mbetur me gisht në gojë, të vetmen gjë që i ka mbetur për të ngrënë e zbulon kur thotë “Me filanin më hahet muhabeti…”.
Dhe thonë “na mbytën komunistat”.
Nëse të duket se po ther komunista kur me lot në sy po grin qepë në kuzhinë, s’do ment që pas pak komunistat do na vrasin e do na groposin, do na shkulin e do na zhdukin.
