Marrë nga libri “Quo vadis monde? Morceaux de vie…Bribes d’espoirs…” (Quo vadis botë? Pjesë të jetës… Copëza shprese) shkruar nga Diana Skrapari dhe botuar nga Shtëpia Botuese franceze Edilivre
Mjeku hebre Jakob Eshref ecte në rrugët e qytetit të Aleppos të përpirë nga flakët e luftës. Atje, pranë një koshi me plehra, ai pa një fëmijë një vjec që mbidhte thërrimet që pëllumbat nuk kishin ngrënë. Këto fjalë të dhimbshme e mbuluan mendjen e tij:
Kjo është ajo që ne e quajmë fëmijëri?
Jo, kjo nuk është fëmijëri,
Ajo quhet vuajtje,
Një arush pelushi në tokë,
Ëndrra të thyera,
Ferr i vërtetë!
Cfarë mund të bëjmë me këtë tragjedi që ne takojmë në çdo cep të qytetit. Fataliteti është bërë normalitet, diçka që nuk na shokon, por kjo tregon se sa frikacak jemi dhe se sa të pafuqishëm jemi për të ndryshuar një jetë. Ne jemi tokësorë të gjorë të paaftë për të dhuruar gjënë më të bukur dhe që nuk kushton asgjë: Dashurinë!
Hap krahët dhe përqafon njeriun e zemrës dhe i thua atij se sa i rëndësishëm është ai për ty;i thua që do ta doni përjetë. Është e thjeshtë, e lehtë për të thënë vetëm “Të dua! “
………….
Doktor Jakob Eshref ecte ngadalë i mbështjellë nga rrobat e tij të errëta.Ai iu afrua spitalit ku ai punonte si mjek që nga dita kur ai mori diplomën e tij në mjekësi me rezultatet më të larta dhe nderime. Ai kishte mundësi për t’u bërë mjek personal i një prej liderëve të regjimit, por ai zgjodhi për të qëndruar atje në Alepo, për të shërbyer të varfërit e këtij qyteti. Ai u martua me Hannah një grua hebreje dhe ata kishin dy fëmijë së bashku, Joel dhe Estelle, binjakë.
Ai kishte një të kaluar të dhimbshme. Ai u rrëmbye nga duart e nënës së tij nga një grup terrorist palestinez dhe çdo herë, në mendjen e tij, ai kujtonte fjalët: “Unë dua të kthehen në Betlehem në fëmijërinë time të lumtur kur unë vrapoja i lirë në fusha dhe shpirti im fluturonte për tu bashkuar me erën! ” dhe sytë e tij mbuloheshin me re lotësh.
Atë ditë, në spital, kishte ndodhur një gjë e çuditshme.Aty kishin sjellë një burrë rreth të dyzetave i cili kishte krahun e tij të djathtë të prerë si dënim. Pse i kanë bërë këtë ?, bërtiti Doktor Eshref. Ata u përpoqën ti shpjegojnë se ligji i Sheriatit dënon këdo që vjedh një objekt duke i prerë një nga gjymtyrët e tij. Doktor Eshref mori një kompresë të ftohtë dhe e vendosi atë në ballin me ethe të burrit. Ai mori vendimin me ekipin e tij mjekësor për të ndaluar menjëherë hemorragjinë në krahun e këtij të gjori të pafatë.
Burri qante. Unë gjeta një çadër të braktisur, e kam riparuar dhe pastaj e shita për të blerë bukë për fëmijët e mi, gruan time dhe prindërit e mi. Pronari i vërtetë e pa në treg dhe më akuzoi se kam vjedhur cadrën. Buka që blemë u bë helm për të gjithë familjen! Tani lagjja e tërë na trajton si hajdutët më të këqinj.
Doktor Eshref nuk mund të fshinte pikëllimin e tij. Ai zgjodhi këtë profesion fisnik për të ndihmuar njerëzit në nevojë, si ky burrë që vetëm donte të ushqente familjen e tij. Por çfarë bëjnë ata që udhëheqin vendin? Çfarë bëjnë ata me paratë e fituara me djersën e ballit të popullit? Ata i vendosin në parajsa fiskale dhe njerëzit duhet të meritojnë dënimin më të keq edhe për vjedhjen e një çadre të braktisur për të blerë një copë bukë vetëm për të mbushur stomakun …
