Nga Ledi Shamku
Ka njerëz që zbaviten në koncert e ka gjind që kënaqen në kinema (apo siç do thoshte shoqja ime gjinokastrite Flora: “prrëhen”).
Gjuhëtarit i vjen qejfi kur vërdalliset në vende të rrëmbushura plot me rob nga vise të ndryshme sindozot në shetitoren e Golemit.
Mbrëmë në darkë atypari, unë e ime më, sillu e pështillu e unë mba’ vesh.
Nji gru po fliste në telefon me të vetët dikund larg. Nga e folmja i takonte Gegnishtes Verilindore të skajme (ndoshta edhe matanë kufirit – atij me pikëvizë se kufiri gjuhësor shkon më larg). Ishte e kënaqur, pra bërtiste.
“Jena tu u knoq – tha – mirë fort jen tu kalu ktu tu Shkomi Kavojës”.
Shkomi i Kavojës? Aty u ndez mullini i vesit (se gjuhësia kur e don fort të bëhes ves derisa vdes), edhe fillova tu blujt e tu qesh:
- Kavoja… ç’të jetë vallë? Disimilim progresiv, rasti kur shqipja s’do dy zanore njelloj dhe ndrron njërën? (që ta kuptoni edhe ju të tjerët, ky disimilimi ndodh edhe kur kalamajt i thonë gjarprit “gjalpri” se nuk duron gjuha dy “r” njipasnji edhe squll njërën në “L”).
Ncuq ncuq, nuk po më dukej asisoj disimilimi ky!
E pamësuar me emrin e qytetit Kavajë, ka fort gjasa që folësja të bënte atë që quhet malapropizëm ose interpretim i pjesshëm i formës së fjalës dhe Kavajë ta pëjetonte si “Ka + Vaj” e së këndejmi Kavojë se për të folmen e saj janë rregull “Shkomi, Moli, Knoq, Voj” për “Shkambi o Shkëmbi, Mali, Kënaq, Vaj”. Edhe e kisha shkru dikur një kapitull për këtë interpretimin e pjesshëm…!
Në këtë pikë arsyetimesh, më kapi e qeshmja edhe më se m’u kujtu im vjehërr shkodran nji copet, i cili sa herë luante dikur Dinamo, thoshte: “Lojtar i mirë ky Zani!”. Tu vra menien cili qe Zani, e ndërkohë e kish pasur për Zërin, Vasillaq Zërin ndjesë pastë. Se një gegë Shkodre s’ka si thotë Zëri e i del vetiu Zani. Sikundër gega ime të cilën po e përgjoja po pushonte te “Shkomi” e te Shkomi nuk Ka-Vaj por Ka-Voj!
Uff sa vdes me përgju! Ves e kom! 😂
