Nga Miranda Haxhia
Duke lexuar në internet, shkarazi ‘muore dal cancro Annarita … neoplasia duttale intraepiteliale scarsamente differenziato’ në një spital, diku në Itali, u drodha. Nuk e njoh Annaritën, por mosha e saj përkonte me moshën e një të njohurës sime, që, prej kohe nuk jeton më, ‘vrarë’ nga i njëjti ‘plumb’, në të njëjtat vende- më të bukurin për t’u eksploruar, për t’u dashur, për të krijuar histori fëmije, për të ndier dashuri mame. Tumor në gji.
Mikja ime nuk e ka një fotografi në varr. Sepse ishte aq e bukur, sa nuk kishte pllakë mermeri që të përballej me hijeshinë që përcillte.
Lexova që Annaritës së huaj i ishin kryer të gjitha shërbimet. Ishte kryer edhe eksperimenti i fundit shkencor… E kishte hequr merakun deri ne fund se mos do shpëtonte. Fati i saj…nuk jetoi dot.
Kurse për shoqen time qe ka vetem nje pjese te emrit te gruas se panjohur italiane, u trondita më shumë nga mundimi i madh që për ta mposhtur sëmundjen, sesa nga vetë ajo. Pamundësia për të ndjekur të gjitha proceset e mëpas operacionit, fëmijët që i mbeteshin shpesh mbeshtetur në murin e spitalit, ngaqë kishte frikë t’u shfaqej pa flokë, edhe pse i kisha thënë që nuk e kishte më të bukur kokën ajo këngëtarja irlandeze, nga ti, ajo ngurroi të shihte në pasqyrë si flokët i binin më shpejt nga gjethet e pemës në prag dimrit.
As relievin e gjoksit të humbur nuk e përballi dot me sytë e saj.
Kur qemë në shkollë, e ngacmonin gjithmonë djemtë. Sa me shaka, thoshim: Nuk rrimë me ty, se je shumë e bukur. Asnjë nuk na e var… ajo qeshte dhe gjinjtë i hidheshin përpjetë me gjith hovin e një çupe të re.
Por nuk ishte kanceri që ma ka bërë të mos e harroj kurrë hidhërimin për humbjen e saj. Ishte jeta që bëri. E papunë, me tre fëmijë të vegjël, me një burrë që stresin e tij si bashkëshort i padenjë për t’iu gjendur familjes ekonomikisht, e zbrazte shpesh edhe mbi shoqen tonë. Kur i thoshim: lëre, ndahu prej tij, ç’e do, një burrë që nuk punon, që nuk është i zoti për të mbajtur fëmijët e vet…, ajo na hidhte atë vështrimin e përhumbur, të pafajmë dhe fliste me zërin e qetë, sikur t’i dilte prej një oxhaku të ngrohtë: Janë situata kalimtare. Do t’i kapërcejmë….fëmijët kanë nevojë edhe për të atin…
e… pastaj, kujtoj atë çastin, pasi doli nga operacioni. Pa gjinjtë. Nodulat ishin përhapur në të dy. E pashë fytyrën e bukur, të pandryshuar prej kohës së rinisë, por më tej, nuk mundesha të shihja. Ajo qeshi dobët e më tha: ‘Sa lodhemi të ulim barkun, më bënë dërrasë gjoksin.’ Qeshi. Nuk më vjen keq fare, jo, ia bëj hallall edhe ndonjë britmë, edhe ndonjë fjalë pa vend tim shoqi, vetëm për një gjë nuk ia fal dot.’
Çfarë? E pyeta me sy.
Ma bëri me shenjë të afrohesha. Si atëherë, në shkollë, kur më rrëfeu për puthjen e parë. Ishim shoqe. ‘Nuk i puthi kurrë gjinjtë e mi. Dhe unë… gjithë jetën ngurrova t’a kërkoja këtë…magji…’
Mikja ime iku shpejt, pa gjinj, pa flokë, pa shumë histori. Edhe këmisha e natës me dantella, qysh nga paja, që i dhashë, kur u shtrua në spital, humbi bashkë me të.
E sjell shpesh në mendje atë çastin kur mbante fotografinë e fëmijëve në dorë. Dhe buzëqeshte.
Annarita e huaj ka patur historinë e saj. E vetmja pikë takimi që m’u duk e ngjashme, ishte vdekja… dhe dashuria. Dhe desha ta kujtoj…jo si Annarita. Thjesht si Margarita.
m.h.
