Nga Alba Huta
U fik edhe e sotmja,
frymën e fundit e dha mbi rrugë.
Zëri i mjegullt kristalizon forma në errësirë.
Dy brigje flasin me sy të përmallur.
Në dalje të qytetit u përurua një tjetër faltore
ku mblidhen zëra të lodhur
që tunden ne djepin e gjumit shpirtëror.
Të tjerë iu shtuan harresës.
Rruga jonë vendos si kalldrem,
ecjet e shpejta të kembëve,
në një kohë që na pret buzëvarur
me vonesat në stacionin e së ardhmes.
Borite e makinave flasin gjuhën
e ulërimes,
që ka zëvendesuar shenjëzat e mirësjelljes.
Dritat, duhet së pari të vijnë në shpirt!
Ky vend është një frymë e mjegullt
që kristalizon forma në errësirë
dhe tret shkëmbinjtë në dritë
pa iu dhimbsur lëkura
dhe ne e shijojmë spektaklin pa dert…
A.Huta
