Nga Gladiola Busulla
Nuk është e lehtë,
të flasësh përmes zemrës.
Nëse zemra fshihet,
nën rrënojat e një murane.
Jeton për të jetuar.
Rreh se duhet të rrahë.
Por s’ ndihet e lumtur.
E kush është
në fund të fundit?!
Pa frymën e dashurisë,
nën flakë që të përpijnë dëshirat,
si mund të jesh i lumtur?!
Zemra kërkon oazin e saj,
mes cirkave shkumëzuese të gjakut.
Dhe unë…
Dua të prehem e qetë.
Të dëgjoj,
arien e sferës qiellore.
Të mbulohem,
me mantelin e jargavantë të mbrëmjes.
Të zgjohem,
mes baticave të zjarrta, që mëngjeset ndriçojnë…
si dantellat ngjyrëkrem të nuses së re.
