Të dashur miq,
Sonte dua t’ju them se ju kam në zemër. Ndjej empathi për secilin prej jush, sidomos për ata qe kanë frikë nga semundja e Covidit dhe jane te stresuar per shume arsye. Dhe a e dini pse? Sepse jam edhe une si ju: i brishte, me frikë dhe i stresuar. Por e di se vetem empathia me ju më bën të ndjehem i fortë dhe plot shpresë. Pra nuk jemi vetëm.
Empathia është pikërisht kjo: të ndjesh çka ndjen tjetri e bashkë me tjetrin, sidomos të bëhesh njësh me dhimbjen dhe vuajtjen e tjetrit e po ashtu të lejosh që brishtësia jote të ngushëllojë tjetrin.
E ndjej fort se brenda secilit prej nesh gjendet qoftë edhe një grimcë dashuri e mirësi, madje edhe te ata që ndoshta na urrejnë apo i urrejmë. Kurrë më shumë se këto ditë ndjej se jam pjesë e njeriut, e çdo njeriu edhe e atyre që për një arsye apo tjetër nuk më duan.
T’ju mbaj në zemrën time nuk më është e vështirë. Nëse ka një gjë në ne që Hyji e ka bërë sa Universi, është zemra jonë. Mjafton ta hapësh atë. Prandaj ndjej për borxh t’ju kem në zemër se kështu ndjehem më mirë dhe më pak vetëm.
E di se ka shumë njerëz që po vuajnë për një gjë a një tjetër. Nuk është momenti më i mirë për asnjërin prej nesh, kushdo të jetë ai. Përballë kësaj situate ndjehemi të pafuqishëm e na duket sikur po luftojmë me mullinjtë e erës.
Të flakim për pak çaste inatin dhe zemërimin e të vishemi me rrobat e butësisë dhe dashurisë për çdo njeri. E bëj shpesh këtë gjë, pasi e ndjej se ngarkohem edhe unë me inat e zemërim, me hatërmbetje dhe trishtim, por nuk ia vlen.
Çka vlen është vetëm dashuria.
Mbrëmje të bukur!
Dom Gjergji
