Nga Ledi Shamku
Televizori sonte mbrëma jep lajmet (si çdo mbrëmje). Unë po sistemoj pazarin nëpër dollape e frigo, ndërkohë që veshi është i gjithi për lajmet.
Spikerja thotë: “Një banorjeje i ra të fiket”. BANORJEJE?
Qesh me vete se e kuptoj shtegun e (de)formimit:
- Fillimisht dhanorja e pashquar femerore “banoreje” ka dhene formen substandart “banorje” – forme e folur te cilen e hasim (dhe e perdorim) shume shpesh: nje shoqje iu thye lapsi. Nje banorje i vune gjobe. Nje lulje i qene thare petalet.
Kjo forme e folur substandarde i ka shkaktuar pasiguri spikeres qe ne ate cast ndjen se nuk po fliste me gocat por me lajmet 😀
- Dhe sikunder ndodh rendom, pasiguria sjell hiperkorrektizem, ndaj ajo ka vendosur ta dyfishoje mbaresen e dhanores BANOR-JE-JE. Dyfishimi eshte mese i pritshem apo sic thote Toto te filmi “Toto, Peppino e malafemmina”:
“Due punti! Ma sì, fai vedere che abbondiamo! Abbondandis in abbondandum!”.
Situata te tilla jane ushtrime logjike simpatike per gjuhetarin. Dhe mendoj se duhet te jene edhe ushtrime per nxenesit e shkollave.
Nuk zgjidh asgje po ta perqeshesh spikeren e as po te “vajtosh” per gabimin.
Dhenia neper shkolla e formes se sakte dhe vetem kaq (tok me neveritjen pedante te formes se gabuar) eshte gabim shume me i demshem se hiperkorrektizmi.
Tekefundit “nje banor-je-je” ben rime me “shi lavs ju je-je-je” 😀
Me dashtë është më mirë se me drashtë! Me kuptu domethënë me dashtë. Gjuhën me e dashtë.
