Qëndron në një qoshe, i vetëm, mbi një grumbull zhavorri. Nuk ka emër dhe nuk flet. Nuk reagon kur e pyet për prindërit, se nuk i njeh. Nuk dëgjon, është indiferent ndaj çdo tingulli.
I ulur këmbëkryq, qëndron si mbret mbi pasurinë e tij prej dheu. Një çizme të vjetër e ka hequr, dhe tinëzisht i zbulohet këmba e zbathur me gishtërinjtë përjashta, që të kujtojnë Lulin e Vocërr, të Migjenit të madh.
Lodrat e tij të vetme dhe kënaqësia më e madhe për të, janë çizmja e vjetër dhe çorapet e grisura, që herë mundohet t’i veshë e herë i vendos mbi tokë. Pamja e tij, si një pështjellim e mesjetës. Balli i mbuluar nga flokët, lëkura më e vyshkur se sytë, dhe në trup ato fijet e pëlhurës.
Nuk lyp, as kërkon mëshirë, sepse ende nuk ka mësuar të flasë gjuhën e atyrë që i kalojnë pranë, dhe i hedhin në krah, monedhat e mëshirës mbetur në xhepat e fryrë.
Dhe “mjerimi mirfilli ndjen tradhti”…
Nuk i vështron në fytyrë, as ua hedh sytë. Jeton me botën e tij, pothuaj të pakuptimtë për të tjerët.
Kur e pyes për emrin, ai hesht! Sikur fjala të mos ekzistojë!
- Ku i ke prindërit?
Përsëri vogëlushi hesht. Merret vetëm me lojën e jetës: të veshë-të ç’veshë çorapen e grisur në këmbën e njomë. S’ka gjë se gishtërinjtë i ngrijnë nga i ftohti jashtë. - Ku e ke shtëpinë?
Ai përsëri hesht. Për një çast mendoj se nuk është i kësaj bote. Se veshët e tij s’kanë ç’të dëgjojnë, se goja nuk i do fjalët, dhe sytë nuk shohin përtej!
Por gabohem.
Duart e tij, sytë, mendja, goja e gjithë bota e tij ndekin me ankth çorapen e grisur, çizmen e llastikut, me një përpjekje që i kalon caqet e të njerëzishmes. Se kështu i pëlqen, teksa mbrohet nga i ftohti meskin i kalimtarëve.
Vazhdon ende të qëndrojë mbi grumbullin e zhavorrit, ngujuar në caqet e skeletit të tij të brishtë. E duket sikur ashtu do të qëndrojë deri në përjetësi, si një plak i moçëm që ka vendosur t’i kalojë ditët e tij të fundit, në dialog me të paqenën.
I gëzohet vetëm rrezeve të vakëta të pranverës. E përshëndet me duar diellin bamirës. Dhe nuk i është mirënjohës askujt tjetër. Shoqëria e ka mohuar ekzistencën e tij që në lindje. Heshtja që vret, mesazhi i revoltës. I revoltës kundrejt nënës, babait, individit, shoqërisë, shtetit, kundrejt gjithë botës, të cilët e kanë braktisur.
Pa emër, pa identitet, pa vendlindje, pa strehë, pa fjalën e ngrohtë!
Kohë pas kohe, shifrat për trafikimin e fëmijëve, janë tronditëse. Shumë përtej propagandës qeveritare, mijëra fëmijë shqiptarë lypin dhe shfrytëzohen për qëllime të ndryshme rrugëve të Athinës, Romës, Barit, Selanikut, Milanos. Dhe vetëm në Greqi, 60% e fëmijëve të trafikuar ilegalisht janë shqiptarë. Të shtypur, të përbuzur, të diskriminuar.
Dhe po kaq tragjik është fakti, që çdokush i emërt në këtë shoqërinë tonë të grisur nga veshja dalëmode e mëshirës, e di faremirë se çfarë do të ndodhë me vogëlushin e braktisur.
Fëmija pa emër vazhdon të qëndrojë pikturë mbi zhavorr…
Ai nuk flet, nuk proteston!
Është një vogëlush rom dhe i pafat shqiptar!
