Nga Denis Dyrnjaja
Gjuha e trupit flet më shumë se fjalët. Mjafton të shohësh pozicionet dhe menjëherë kupton pritshmërinë e presidentit të ri, ose më saktë në këtë foto shihet se kryeministri është njëherësh edhe presidenti që kanë takuar dikë.
Pozita inferiore e bashkëbiseduesit shfaqet dukshëm. Kjo nuk e bën atë si person individualisht pa vlera, por thjeshtë shfaq kompleksitetin e tij ndoshta subkoshient. Kësaj i bashkëngjitet edhe zotimi i tij se do të jetë në lartësinë e detyrës. Këtë zotim ai duhet dhe ia bën publikut, jo propozuesit, sepse kjo e vendos atë në pozitë inferiore në parantezë. Thënë ndryshe ky pasazh tregon përpjekjen për mirënjohje, me nëntekstin”rrofsh që më zgjodhe mua”. Ky pra është kandidati favorit që i duhej Ramës, por jo shqiptarëve., ndaj tanimë Rama duket edhe si kryeministri edhe si presidenti që kanë takuar dikë që ai ka zgjedhur t’i delegojë detyrën.
Nëse Rama do kishte qenë i kujdesshëm për te mos e nxjerrë si te nënshtruar kandidatin, nuk do ta dhe nuk duhej ta thërriste në takim. Duhej gjetur një mënyrë tjetër institucionale për t’i komunikuar propozimin. Por Rama e ka te nevojshme këtë foto pasi digitura e saj është: Unë kam vendosur ta bëj këtë tipin president.
Dhe se fundi prandaj duhej që presidenti te vinte si një figurë e fuqishme publike me integritet që të thotë “STOP” edhe duke heshtur, madje duke përcaktuar edhe mënyrën vendin dhe protokollin e takimit. Por do duhen edhe shumë vite ndoshta dekada që të dalim nga mendësia otomane e shtetit, ku pushteti buron nga një portë dhe nga një njeri i plotfuqishëm. Te tjerët shkojnë e vijnë rreth tij dhe i janë falënderues atij.
